Met alle voorzichtigheid die Gale in zich had plaatste hij zijn lippen tegen de hals van Cara. Haar zachte huid voelde perfect tegen zijn lippen aan. Spanning had meester gemaakt van Gale. Zijn adem stokte in zijn keel en bedacht zich nu pas dat het misschien heel erg ongepast was om haar hals te zoenen. Maar spijt zou hij er niet van hebben. Hij had een soort verlangen gestild. Hij had Cara kunnen laten zien dat hij een bepaalde spanning voor haar voelde en hij was allang blij dat ze hem niet meteen weg duwde of dat hij een klap in zijn gezicht kreeg. Hij was heel bang dat ze terug zou krabbelen als ze er over na ging denken. Gale was bang dat hij Cara van zich weg zou duwen als hij er over na zou denken hoe gevaarlijk het was om haar in zijn armen te sluiten. Ze werd nummer een doelwit voor vijanden van Gale. Hij wilde daar niet aan denken en zeker niet toen Cara zich naar hem toe draaide. Hij keek haar aan en zag dat ze een zelfde verlangen voelde als die hij voelde. Hij durfde zijn eerste stap niet af te maken, terwijl er duidelijk een teken was dat de eerste stap verder kon. Er was een blokkade die Gale tegen hield. Alsof hij bang was dat Cara nu toch nog weg zou stappen. Maar gelukkig was alles minder waar toen hij haar zachte lippen tegen die van hem voelde. Hij beantwoorde haar kus, een angst droop van Gale af en naar zijn idee werd de kus veelste snel afgebroken door Cara. ’Sorry ik.. dat had ik niet mogen doen..’ Gale fronste zijn wenkbrauwen en de angst die eerder van hem afgedropen was kwam weer terug. Waarom zou ze dat niet mogen doen? Wilde ze dan niet dat hij haar zoende? Maar al snel had hij in de gaten dat, dat het geval niet was. Zoals hij al eerder opgemerkt had was Cara geleerd dat ze geen brutaal gedrag mocht vertonen in bij zijn van mannen. Om eerlijk te zijn vond Gale haar brutaliteit heel leuk. Hij legde zijn vinger onder haar kaak en tilde haar hoofd omhoog. Hij keek in haar ogen en streelde met zijn vingertoppen langs haar kaak en streek naar haar haren en verstrengelde zijn vingers in haar lange donkere haren. Hij trok haar tegen hem aan en plaatste zijn lippen tegen die van haar.
'Dan doe ik het wel.' Mompelde Gale tegen haar lippen en kuste haar weer.

Een spanning was doorbroken. Gale durfde Cara dicht tegen hem aan te trekken. Hij voelde een verlichtend gevoel van binnen, hij was gelukkig? Als dat de juiste woorden waren dan was hij gelukkig. Hij had geluk gehad dat hij Cara had gevonden. Niet alleen voor zichzelf natuurlijk, ook voor Cara was het maar gelukkig dat hij haar gevonden had. Gale kuste Cara gepassioneerd, maar met tederheid. Hij wist helemaal niet of het meisje überhaupt ooit iemand gezoend had en dan zou hij haar afschrikken door haar met volle passie te zoenen. Of misschien dacht ze nu dat het niets betekende. Waarom Gale zo twijfelde aan zichzelf begreep hij niet. Normaal dacht hij niet aan zulke dingen, dan deed hij het gewoon. Maar toch voelde dit niet hetzelfde, dit voelde beter, vertrouwelijker. Dat klonk natuurlijk heel vaag. ’Is dit echt.. Ons?’ Gale begreep haar vraag niet helemaal. Wilde ze weten of dit echt gebeurde of dat zij nu geliefden waren. Gale voelde in zekere zin een liefde voor haar, maar hij durfde niet te hard van stapel te lopen. Die kwetsbaarheid kon pijn doen als je er achterkomt dat het niet zo is.
'Het voelt echt.. Voor mij.' het was een vaag antwoord. Gale was gewoon niet zo goed in dat liefdes ding. Hij wist nooit de juiste dingen te zeggen en durfde ook niet zo goed zijn gevoelens te vertellen omdat hij bang was gekwetst te worden. Hij glimlachte toen hij naar Cara haar slaperige ogen keek, dat was fijn om te weten dat hij slaap verwekkend was. Hij drukte zachtjes zijn lippen tegen haar voorhoofd.
'Slaap zacht, liefje. Zei hij zachtjes tegen haar en kuste voor een laatste (hopelijk alleen voor deze avond) keer haar lippen.

Gale vormde een glimlach op zijn gezicht toen Cara bevestigde dat het voor haar hetzelfde was als voor hem. Wat er nu precies hetzelfde was voor hun twee wist hij nog niet. Maar hij voelde wel een verlangen naar haar die hij niet kon plaatsen. Of eigenlijk wel kon plaatsen maar moeilijk vond om te uiten. Hij wilde haar bij zich hebben en aan iedereen kunnen laten zien dat zij deel uit maakte van zijn leven. Al wist hij niet zo goed aan wie hij het moest laten zien omdat hij maar weinig vrienden had en The Creed zou het zeker ook niet goed keuren als hij met een meisje terug zou komen. Hij hoorde de oudere al zeggen dat liefde hem in de weg zou gaan staan, dat ze hem juist op de zwakste plek nu kunnen raken. Maar toch wilde hij er niet tegen vechten en Cara nu gewoon weer los laten en laten gaan. Dat voelde dan weer fout. Gale liet de gedachten maar gewoon varen en kuste Cara voor een laatste keer die avond. Hij liet haar los en keek toe hoe ze in bed ging liggen. Als het aan hem lag veelste ver weg, maar hij liet haar gaan. Hij ging op de bank zitten en trok zijn schoenen uit. Die zetten hij naast de bank en wilde net gaan liggen toen Cara haar stem zijn naam zei. Hij keek in haar richting. ’Zou je misschien nog even bij me willen komen zitten..?’ Gale beet zachtjes op zijn onderlip en knikte langzaam. Wilde ze nou echt dat hij bij haar kwam zitten? Wel hij had haar natuurlijk gekust en sommige vrouwen verwachten dan meer van een man, maar Gale wist zeker dat Cara niet zo'n vrouw was. Toch wilde hij ook geen nee zeggen. Hij stond op van de bank en liep naar haar toe.
'Natuurlijk.' Zei hij terwijl hij naast haar kwam zitten op het bed. Streelden door haar haren keek hij naar haar. Gale zat wat onderuit gezakt tegen de hoofdsteun en keek naar Cara. Het was heel rustgevend om haar zo te zien liggen. Gale hoopte dan ook dat de tijd langer zou duren voordat het weer dageraad zou worden.
'Weet je wat ik me af vraag.' Vroeg Gale zachtjes. 'Waarom je niet bang voor me was toen ik die mensen vermoorden daar buiten.' Het was niet echt het meest geschikte onderwerp om nu over te beginnen, maar toch vroeg hij het zich af. Was ze niet bang dat hij haar ook zou vermoorden?
'Ik bedoel...' Hij wist niet echt wat hij bedoelde. 'Was je niet bang dat ik je ook iets aan zou doen?' Vroeg hij zachtjes.

Gale zat op het bed met Cara tegen hem aan. Hij streelde door haar haren terwijl hij een beetje voor zich uit keek. Er gingen veel gedachtes door hem heen, maar Cara was de hoofd gedachten die door hem heen ging. Soms keek hij omlaag naar Cara, voor al om te checken of ze niet al in slaa gevallen was en dat hij haar dan wakker zou maken met zijn gepraat. Maar ook zij keek in verte ver weg. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, gelukkig was zij ook niet zo'n grote prater en kon ze genieten van stilte. Gale kon heel erg genieten van stilte, vooral als je die samen kon delen zoals hij nu deed met Cara. ’Omdat die klootzakken het verdiende..’ Gale lachte zachtjes, de vurigheid die Cara in zich droeg vond hij fantastisch. Ze had nog gelijk ook, die Templar's mochten heus wel even weten wie er de baas was hier. ’Ik schrok wel.. Maar was juist blij dat je me gered had..’
'Gered nog wel, nu klink ik als een held.' Zei Gale. Nu klonk zijn werk als een heldendaad, dat klonk wel beter dan sluipmoordenaar. Gale Grimmiore, de held van Italië. Gale vond dat wel beter klinken ja. Hij drukte zachtjes een kus tegen de kruin van Cara toen ze vertelde dat ze wist dat hij haar niets zou doen. Gelukkig had Gale van boven af het schouwspel aan gezien waardoor hij al snel zag dat Cara geen Templar was geweest, maar ook hij maakte soms zijn fouten. Die berouwde hij, maar hij was tenslotte menselijk. ’Waarom vraag je dit?’ Gale haalde lichtjes zijn schouders op.
'Zomaar, ik begon eens na te denken. Ik leef al een tijdje in de schaduw zonder ooit echt contact te hebben met mensen langer dan een paar dagen. Normaal zat ik daar niet mee, maar nu...' Gale beet op zijn onderlip en keek voor zich uit, misschien was dit helemaal niet het juiste moment. Hij fronste zijn wenkbrauwen. 'Lijk ik het erg te vinden dat ik zo leef.' Zijn werk was gewoon zijn werk, hij hield er niet van maar wist dat het, het beste was. Hij kon toch niets anders, hij werd als een sluipmoordenaar opgevoed en moest ook zo leven. Zijn vader wilde dat en The Creed wilde dat hij als een sluipmoordenaar door het leven ging.
'Het slaat ook nergens op, waarschijnlijk ben ik gewoon moe.' Gale wist niet zo goed wat hij moest doen met het gevoel dat hij nu voelde. Hij wilde Cara niet los laten, maar hij moest haar ook beschermen tegen de mensen die kwaad wilde doen. Hoe ging hij dat doen als zij van elkaar gescheiden waren? Wilde Cara wel zo'n bestaan hebben?