Gale lag op een van de lagere daken op zijn rug. De kou had behoorlijk toegenomen, maar Gale had zich daar weinig van aangenomen. Hij was de kou net zoals het donker onder tussen wel gewend. Normaal sliep hij wel in een herberg, maar zijn hoofd stond niet naar de drukte van zo'n herberg. Alsof hij het gevoel had dat er iets gaat gebeuren. Waarschijnlijk was hij gewoon gek aan het worden. Hij lag plat op zijn rug en telde de sterren die hij voorbij zag komen. Als je hem zo zou zien liggen zou je niet denken dat hij een van de dodelijkste mannen is in deze stad. Misschien maar goed ook dat hij daar soms aan kon ontsnappen. Al duurde dat niet heel lang. Gale hoorde van uit de straten geroezemoes klinken. Hij fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij recht op ging zitten. Het was hier niet ver vandaan. Gale stond op en volgde het geluid. Hij sloop over het dak en kwam uit bij een steegje waar het geluid vandaan scheen te komen. Hij kon maar weinig zien omdat het veelste donker was. Hij focuste zich op de geluiden en kon ongeveer zeggen waar de personen waren. ’Dat is niet lief. Als je nou gewoon doet wat ik zeg laat ik je leven.’ Die woorden waren voor Gale genoeg om te weten dat de mannen iets van plan waren met het meisje dat hij daarvoor had horen praten. Hij ging recht staan, legde zijn focus op de mannen die er bij stonden en sprong van het dak. Zijn verborgen messen schoten uit hun gevesten en staken in de nek van de mannen die er bij hadden gestaan. Nu alleen nog de derde man die met een mes in zijn handen nu naar Gale stonden.
'Dat is niet erg lief van je.' Zei Gale met een grijns op zijn gezicht. In het vage licht dat door de steeg scheen moest hij er nu behoorlijk angstaanjagend uit zien. Zeker door het bloed dat aan zijn handen kleefde. 'Laat jezelf zien vreemdeling.' De man doelde waarschijnlijk op de capuchon die over het gezicht hing van Gale.
'Dat zul je wel zien in hel.' Siste Gale naar de man, in een vlugge beweging haalde hij uit en stak hij het verborgen mes tussen zijn ribben, het andere mes stak hij in zijn hals. De man maakte wat vage geluiden en uiteindelijk viel hij dood nee op de grond. Gale veegde zijn handen af aan de stof die om zijn middel hing. Daarna richtte hij zich op het meisje.
'Hebben ze je pijn gedaan?' Vroeg Gale, daarna zag hij dat ze een snee in haar wangen had. Hij trok een stuk stof van zijn riem en gaf het aan het meisje. 'Dat houd het bloedde wel tegen.' Zei hij zachtjes, hij wilde er weer vandoor gaan nu het meisje weer veilig was, maar hij bleef staan. Iets wat ongemakkelijk aanvoelde voor hem. Hij wilde het meisje niet aan het schrikken maken, waar hij waarschijnlijk al in mislukt was. Niet iedereen dood even drie mensen alsof het niets was. Dat arme kind moest zich dood geschrokken zijn door Gale. Of misschien was te erg in shock om te begrijpen wat Gale gedaan heeft.
'Kan ik iets voor je doen? Je ergens naar toe brengen of zo?' Vroeg Gale uit eindelijk maar aan het meisje.

De mannen waren niet meer zo heel sterk door de alcohol die ze overduidelijk eerder die avond gedronken hadden. Hun reactie vermogen was zo laat dat ze allang gedood waren voordat ze het door hadden. Alleen de derde man had Gale al gezien, maar ook hij was al zo ver heen dat hij gemakkelijk de man kon doden zonder zich zelf te verwonden. De woorden die de man had uitgesproken deden Gale niets en hij zelf sprak zijn woorden uit alsof ze niets betekende. Niet dat hij de man ooit zou weerzien. Zijn geloof in de hemel en in de hel had hij al heel ver achter zich gelaten.
Gale knikte alleen toen het meisje hem bedankte voor het stuk stof dat hij aan haar had gegeven. ’Ik bedoel bedankt dat je me gered heb..’ Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van Gale.
'Geen probleem.' Zei hij en boog voor haar. Hij was blij dat hij haar had kunnen helpen. Die ratten van een Templar's hadden nog vele ergere dingen met haar kunnen doen. Gale wilde daar liever niet aan denken. Ondanks dat hij het meisje niet kende, hij gunde niemand dat het ooit zou overkomen. ’Je hoeft me nergers naar toe te brengen. Maar misschien kun je me wel helpen deze lijken weg te brengen..’ Dat verbaasde Gale. Normaal zou een meisje zo geschrokken zijn dat ze juist hulp willen hebben. Deze keek meteen naar andere zaken. Ze zag er niet uit als een dame van plezier. Ook zag ze er niet naar uit dat ze de daders kenden en dat ze dit wel vaker had meegemaakt. Toch vroeg Gale er niet naar en hielp haar met de slachtoffers te verstoppen. Hij tilde de mannen met gemak op, verstopte er eentje in een regenton die aan het begin van de steeg stond. Een ander verstopte hij in de schaduw in de hoek. Die zouden ze morgen wel weer vinden. Het meisje was zelf bezig met de derde man te verstoppen.
'Weet je zeker dat ik je niet naar huis moet brengen of naar een andere plaats waar het veilig is?' Vroeg Gale voor de zekerheid. Hij wou haar bijna zijn eigen slaap plaats aanbieden maar dat zou natuurlijk weer verkeerd overkomen na wat er met haar gebeurd is. Ook kon hij haar niet meenemen naar de sluipmoordenaars, niemand mocht weten waar dat gebouw was en wat voor geheimen daar te ronden ging.
'Er lopen hier in de buurt veel Templar's rond, ik wil er zeker van zijn dat ze je met rust laten.' Hij doelde vooral op de snee op haar wang. Als ze dat zouden zien zouden ze zeker vragen gaan stellen aan het meisje. Als ze daarna nog niet dat haar jurk gescheurd was, dan zouden ze haar nog meer vragen stellen wat ze niet kon gebruiken. En ook vertrouwde Gale de Templar's niet.
Normaal gesproken deed Gale zijn capuchon niet af, niemand mocht zijn uiterlijk kennen omdat het hem in gevaar kon brengen. Maar hij wist ook dat het meisje hem niet zou vertrouwen omdat ze waarschijnlijk zijn gezicht niet kon zien. Maar hij wilde weer niet dat het meisje verder alleen over straat zou gaan. Dus hij deed wat hij moest doen en deed de capuchon af. Hij haalde zijn hand door zijn donkere krullen en keek het meisje aan met donkerbruine ogen.
'Laat ik me in elk geval voorstellen, Gale Grimmiore.' Of het handig was dat het meisje zoveel over hem wist dat wist hij niet. Ze was volkomen kalm geweest tot nu toe over de lijken. Maar Gale durfde er niet aan te twijfelen dat ze iets slechts in haar had.

'Heel erg lief, maar dat is juist het probleem... Ik heb geen plek waar ik naar toe kan. Tenminste niet de komende paar dagen.' Gale had haar het liefst nu meteen meegenomen naar zijn slaap plaats. Ook niet dat, dat heel erg veel was. Het was in elk geval iets waar ze een klein beetje kon opwarmen en de komende dagen kon blijven om te slapen. Ondanks dat niemand mocht weten wie hij was en waar hij woonde. Of nou ja verbleef deze tijd. De herberg stelde niet veel voor waar hij nu verbleef maar het was gratis omdat de herbergier vrienden was met de assassins. Dus misschien kon hij haar daar onderdak geven.
Het leek wel alsof het meisje helemaal niet geholpen wilde worden. Ze wees het af dan Gale haar ergens naar toe zou brengen, ook wees ze het af toen Gale zei dat er een hoop Templar's rond liepen rond deze tijd. Gale kon geen hoogte krijgen van het meisje en dat was de drijfveer om hier te blijven staan. Haar alleen maar aan te kijken met een vermakelijk glimlachje op zijn gezicht omdat hij van haar aanwezigheid genoot. Niet op een manier zoals die andere mannen daarstraks deden. Nee op een manier dat hij genoot van haar zelf vertrouwen en ook van haar brutaliteit. Geen een vrouw durfde zomaar vragen te stellen aan een man. Maar zij deed het. Zij vroeg hem of hij een Assassin was zodra hij zijn capuchon van zijn hoofd gehaald had. Gale moest kort lachen, hij keek kort naar de grond en bedacht toen een idee. 'Ik had niet zo brutaal moeten wezen met mijn vragen, mijn excuses' Gale schudden zijn hoofd. Nee hij wilde juist dat ze door zou gaan met de vragen te stellen. Hij vond het leuk dat iemand geïnteresseerd in hem was. Daardoor raakte Gale ook steeds meer geïnteresseerd in Cara. Hoe wist zij van de Assassins af?
'Laten we het zo doen, ik breng jou veilig naar de herberg waar ik overnacht en in die tussen tijd zal ik je vertellen waar ik vandaan kom en wat ik doe.' Stelde Gale voor. Natuurlijk zou hij niet alles vertellen, alleen maar wat kleine dingetjes die gaan kwaad konden. Waarschijnlijk zou dat al voor het meisje avontuurlijk genoeg zijn.
'En ow ja, we gaan wel via de daken.' Een kleine grijns verscheen op het gezicht van Gale. Natuurlijk maakte hij maar een grapje, wel moest hij extra voorzichtig zijn als hij over de straten zou lopen. 'Hoe weet jij trouwens van de Assassins?' Vroeg Gale aan Cara, hij hield zijn arm uit voor haar zodat ze kon in haken en dat ze samen de steeg konden verlaten.  

'Dat lijkt me een perfect idee' Gale grijnsde, hij was blij dat hij Cara had weten te overtuigen dat het toch maar een goed idee was dat hij haar ergens naar toe zou brengen. Al ging het wel niet helemaal zoals het hoorde, Gale hoorde niet over The Creed te praten. Maar voor haar zou hij wel een uitzondering maken. Hij had namelijk het gevoel dat het vandaag niet de laatste keer zou zijn dat hij haar zou zien. Misschien wel gewoon een wilde gedachten, maar het voelde echt alsof hij haar vaker ging zien.
Gale keek wel even verrast op toen ze zei dat het geen probleem was dat  ze over de daken zouden gaan. Ondanks dat Gale haar nu wel wilde uitdagen hield hij zich netjes. Hij ging het haar niet aan doen om in die lange jurk over de daken te springen op zijn snelheid. Hij schudden lichtjes zijn hoofd en nam haar mee over de straten. Wel deed hij zijn capuchon weer op, hij wilde niet herkent worden door templar's. 'Om een lang verhaal kort te houden.. Mijn familie had er mee te maken.' Gale knikte. Zo kwamen de meeste er mee te maken. Gale zijn familie had ook connecties met The Creed. Daardoor kon Gale bij hun in training en uit eindelijk werken daar.
'Hopelijk op een goeie manier.' Zei Gale iets wat zacht. Van onder zijn capuchon keek hij naar het meisje. Ze was veelste jong om met zulke zaken bezig te zijn. En dat zei Gale dan, hij was zelf waarschijnlijk niet veel ouder. Toch voelde hij zich soms ouder dan de meeste mensen. 'Ik herkende het creed teken op je riem.' Gale keek naar zijn riem, het embleem dat aan zijn riem zat. Ja daar werd hij aan herkent. Sommige mensen waren bang voor hem door het embleem, andere waren gerust gesteld en andere wilde hem vermoorden. Geen veilig teken om meer rond te lopen als je niet weet wat het betekend. Gelukkig wisten ook maar weinig mensen wat het betekende. 'Maar vertel.. ik ben benieuwd' Gale fronste zijn wenkbrauwen.
'Jouw nieuwsgierigheid is beangstigend.' Zei hij met een klein lachje. Nog nooit had hij iemand zo enthousiast zien worden om een Assassin, een persoon die meer doden op zijn geweten heeft dan wie dan ook.
'Ik ben bij The Creed terecht gekomen nadat mijn familie gedood was, mijn pa had nauwe connecties en het was het eerste waar ik naar toe kon. Ik ben daar getraind door een van de Assassins, daarna moest ik een eed afleggen dat ik me aan de regels zou houden en toen daarna was ik vrij uit om te gaan. Natuurlijk krijg ik zo af en toe mijn opdrachten van de The Creed, maar het meeste is wat ik zelf vind op straat. En vandaag was het een mooie dame in nood redden.' Gale voelde een glimlachje toe aan zijn laatste zin. Het was niet helemaal het verhaal over de assassins maar zo heeft Gale het meegemaakt. En zo kon hij ook een beetje flirten met Cara. Iets wat misschien geen slim idee was, zeker niet als de Templar's zouden uit vinden dat Gale waarde aan haar hechten. Hij wilde er liever niet over nadenken. Misschien kan hij beter van het moment genieten en haar morgen weer vergeten.

’Mijn vader was een templar..’ Gale beet op zijn kaken. Waarom koos hij natuurlijk weer voor het meisje met een Templar als vader om te redden. Van onder zijn capuchon keek hij naar Cara. Hopelijk was dit niet een valstrik waar hij in trapte. Hij wilde niet om zich heen kijken, misschien was het niet waar en kwetste hij het meisje. Maar echt veilig voelde hij zich nu ook weer niet. Maar er was ook iets in haar stem, iets wat Gale weer gerust stelde. Er gingen teveel dingen door hem heen en hij wilde geen van die dingen voelen. Wat was het toch met dit meisje. Waarom gebruikte ze deze woorden om deze gevoelens bij hem naar boven te trekken. ’Maar mijn oudste broer is net als jij een Assassin’ Gale trok zijn wenkbrauw op, misschien viel het allemaal wel mee. Waarschijnlijk wel, alleen trok Gale weer te snel een conclusie.
'Misschien ken ik hem wel.' Zei Gale zachtjes. Hij was vaak bij The Creed geweest. Had ook veel mede assassins ontmoet in die tijd dat hij getraind werd. Het was vreemd om mensen te ontmoeten die hetzelfde dachten als jij en hetzelfde moordwerk zo gemakkelijk deden. Gale beet zachtjes op zijn onderlip, nee dat had hij niet moet zeggen. Natuurlijk zou Cara haar broer dan willen zien.
Gale zou er alles voor doen om zijn broers en zussen weer te kunnen zien. Jammer genoeg zou hij dat nooit kunnen, tenzij hij dood zou gaan. Maar dat stond nog niet op zijn lijstje. Zijn pa zou hem weer net zo hard terug sturen net zo lang totdat hij zijn vader trots gemaakt zou hebben. Tot dat hij wraak genomen had op de mensen die zijn familie hadden vermoord. Maar Gale wilde geen wraak nemen, hij was zo nu en dan op zoek naar ze, maar hij wist niet zeker of hij de mensen wel wilde vinden. Hij was bang dat hij de mensen ooit kende en dat het hem pijn zou doen. Of misschien kende hij de mensen niet en dan moest hij ze gaan doden. ’Sorry van je familie..’ Gale haalde wat onverschillig zijn schouders op.
'Ik kan er nog maar weinig aan veranderen. Gelukkig kon ik bij The Creed terecht waar ik opgescheept zat met Darren Auditore, in het begin kon hij mijn bloed wel zuipen, maar uit eindelijk zijn we goeie vrienden geworden. Ik heb veel van hem geleerd.' Zei hij met een gemaakt glimlachje. Het deed hem nog altijd pijn om over zijn verleden te praten.

’Zit je nou te flirten?’ Gale kreeg een klein glimlachje op zijn gezicht. 'Alsof je het erg vind dat ik je mooi noem.' Zei hij lachend. Hij had echt wel gezien hoe Cara naar hem had gekeken. Hij was niet helemaal gek. Gale liep al een aantal straten door met Cara, buiten werd het steeds kouder en donkerder. Gelukkig waren ze bijna bij de herberg. Cara kreeg het ook al koud.
'Hier is het.' Hij wees naar een houten deur met een bordje er aan. De Steigerende Pony stond op het bordje. 'Het is niet heel sjiek, maar de meeste assassins kunnen hier gratis onderdak krijgen. Gebruik mijn naam hier en je kan een gratis kamer krijgen.' Hij duwde de deur open en liet Cara naar binnen gaan.
'Hopelijk vind je het niet erg om jezelf dan soms voor te moeten stellen als Cara Grimmiore.' Gale knipoogde naar haar met een kleine grijns op zijn gezicht. Ja zijn versier trucje lag er nu wel dik boven op.

Gale wilde er wel op in gaan dat Cara haar broer zijn eigen vader vermoord had, maar hij wist niet wat hij moest zeggen. Ergens leek ze opgelucht, maar aan de andere kant zou Gale heel boos zijn als zijn broer zijn vader zou vermoorden. Misschien kwam dat ook wel omdat Gale erg goed kon op schieten met zijn vader. Misschien als zijn pa een Templar was geweest dat hij er wel anders naar had gekeken. Plots stond Gale stil omdat Cara stil stond. Hij keek haar vragend aan. ’Wacht.. Zij je Darren Auditore?’ Gale knikte langzaam. Welke naam moest hij anders gezegd hebben. Darren had hem heel erg goed geholpen, ondanks dat de eerste paar weken stroef liepen. ’Hoe.. Dat is mijn broer! Dat kan niet’ Een klein glimlachje verscheen op het gezicht van Gale.
'Dus jij bent een Auditore? Dat is grappig. Ik ken je broer heel goed, we hebben regelmatig nog contact. Ook omdat hij mijn mentor is geweest en ik naar hem toe moet komen als ik met vragen zit.' Darren was geen spraakzame jongen geweest. Maar toen Gale eindelijk begreep hoe de jongen in elkaar zat konden ze de meest lange gesprekken voren zonder een woord te zeggen. ’Hoe gaat het met hem..?’
'De laatste keer dat ik hem gesproken heb was in Spanje net over de grens, dat is ongeveer vijf maanden geleden. Alles ging goed, hij ging richting Engeland omdat hij daar een opdracht uit moest voeren. Ik zal waarschijnlijk binnenkort wel iets van hem horen. Zal ik jou naam noemen als ik hem terug ga schrijven?' Vroeg Gale aan Cara. Het was misschien wel zo aardig om te zeggen dat Gale zijn zusje had ontmoet en dat alles goed met haar ging.

Gale beet zachtjes op zijn onderlip toen Cara niet meer dan 'misschien' zei op zijn vraag. Misschien werkte zijn flirterige gedrag niet helemaal. Of misschien was ze gewoon niet geïnteresseerd in hem. Vrouwen, hij kon er maar weinig van begrijpen. Het ene moment dacht je dat ze je leuk vonden of aardig en het volgende moment blijkt het niet zo te zijn. Hij had de deur voor haar open gehouden zodat ze naar binnen kon gaan. Eenmaal binnen deed Gale zijn capuchon weer af en haalde zijn hand door zijn zwarte krullen zodat het niet voor zijn gezicht hing. Hij liep samen met Cara naar een tafeltje om daar te gaan zitten. Hij was blij dat Cara het er gezellig uit vond zien, blijkbaar voelde ze zich op haar gemak hier dat was goed. ’Moet ik daarop in gaan?’ Gale haalde zijn schouders op.
'Als je dat wilt.' Zei hij een beetje speels. ’Maar Cara Grimmiore klinkt inderdaad niet verkeert..’ Een glimlach verscheen op zijn gezicht.
'Dat dacht ik nou ook.' Hij ging tegen over haar zitten aan een tafeltje. De herbergier kwam al naar de tafel toe gelopen met een karaf water en twee bekers. ’Wat is je afkomst? Grimmiore klinkt niet van hier’ Gale knikte, hij was inderdaad niet van hier. 'Klopt, ik kom uit Ierland. Eigenlijk heet ik geen Gale maar Galeon, maar als je dat hier roept kijken de meeste inwoners je nog al vreemd aan.' Zei Gale zacht lachend. De eerste paar weken had hij zich altijd voor gesteld als Galeon maar geen een persoon kon dat uitspreken. Daarom had hij zijn naam maar veranderd in Gale. Hij pakte de karaf water en schonk een beker in en schoof die in de richting van Cara.
'Jouw achternaam klinkt Italiaans.' Zei Gale, hij wist allang dat ze daar vandaan kwam vanwege haar broer. Voor zichzelf schonk hij ook de beker vol met water.

’Dus Darren heeft jou als het ware getraind?’ Gale knikte dat klopte helemaal. Darren was de persoon die Gale zijn woede moest leren in houden. En geloof me als ik zeg dat het geen pretje was voor Darren om met een lopende tijdbom rond te lopen. Gale kon om alles boos worden en hij kon iedereen wel iets aan doen die iets verkeerds deed in zijn ogen. Maar desondanks heeft Darren het voor elkaar gekregen dat Gale die woede los liet. Dat hij gewoon eens kon zijn met de wereld en met het verleden en dat hij kon toegeven aan zijn verdriet en zijn  angst. Daardoor werden zijn woede aanvallen minder en kon hij een veel betere vechter worden. Beter dan Darren zelfs en dat had Gale nooit durven hopen toen hij aan de training begon.
'Ja hij heeft mij getraind ja. Wat ik zeer knap vond aangezien ik behoorlijk agressief was vroeger.' Gale had die agressie nooit helemaal verloren. Als hij echt goed boos werd dan kon hij soms zijn controle verliezen waardoor hij weer net zo agressief als vroeger werd. Gelukkig is dit hem nog niet vaak overkomen, maar vaak genoeg om er spijt van te hebben. ’Als je wil graag’ opnieuw knikte Gale.
'Anders bood ik het niet aan.' zei hij met een vriendelijke glimlach.

Hij had samen met Cara plaats genomen in de herberg waar de herbergier een karaf met water op tafel had gezet. ’Ik zal hem zeker gebruiken’ Een klein triomfantelijk glimlachje verscheen op het gezicht van Gale. Normaal moest hij er niet aan denken dat een meisje zijn achternaam zou gebruiken. In elk geval niet in de zin zoals Gale nu bedacht bij Cara. Het was ook vreselijk naïef van Gale om zo te denken in het bij zijn van een meisje. Het stomme glimlachje dat hij op zijn gezicht had kon hij er ook niet vanaf krijgen. Gelukkig ging het gesprek gewoon rustig door, misschien dat Cara het glimlachje wel helemaal niet zag. Cara vroeg dan ook naar Ierland omdat ze daar nog nooit geweest was.
'Het is een stuk natter daar dan hier. Wel mis ik de groene vlaktes en de grote bossen. Maar voor de rest verschilt het niet heel erg veel.' vertelde Gale. ’Klopt. Mijn vader is Italiaans. Heeft Darren je dat niet verteld? Ik bedoel hij verteld er vaak over.. Als hij wat zegt' Gale schudden zijn hoofd. Darren vertelde nooit veel over zijn eigen familie. Hij vertelde wel dat hij uit Italië kwam, en zo af en toe liet hij wel eens iets vallen over zijn verleden maar nooit veel.
'Hij was niet de meest spraakzame persoon die ik ken.' Vertelde Gale eerlijk. Gelukkig was Cara niet zoals haar broer en sprak ze wel veel meer. Gale vond het eigenlijk wel fijn om met iemand te kunnen praten. Normaal gaat het alleen maar over mensen doden, nu gewoon over andere dingen. Daar wilde Gale het ook graag op houden, andere dingen dan mensen doden. ’Hebben ze niet iets sterkers?’ Gale lachte wat verrast en stond verbaasd toen ze twee whisky's bestelde. Was dat niet iets te enthousiast hij wist niet hoe snel Cara dronken zou worden en wat er dan zou gebeuren. Niet veel later kwam de herbergier terug met whisky's. Gale nam de beker en hief die in de lucht om te proosten.
'Waar zullen we op proosten? op ons? of is dat nog iets te vroeg?' Vroeg Gale met zijn charmante glimlachje.

’Agressief? Dat kan ik me niet voorstellen’ Gale beet zachtjes op zijn onderlip om niet te lachen. Gale had nou eenmaal een agressie probleem, als kind was hij altijd al agressief geweest. Nu kon hij een heleboel kwijt in zijn werk, maar er bleef altijd een soort stille honger in zijn lichaam die hunkerde naar meer. Hoe graag Gale er ook aan toe wilde geven wist hij dat hij er spijt van ging krijgen. Hij wilde geen onschuldige mensen doden, maar hij kon het soms niet tegen houden. Dan greep hij een onschuldige om zijn honger te stillen naar het bloed dat hij wilde zien. Zijn agressie was altijd al een probleem geweest, als kind zeker. Hij was veelste hardhandig als hij aan het stoeien was met andere kinderen. Hij werd te snel kwaad en verloor dan zijn rust en ging over tot zwaar agressief gedrag.
Hij keek op zij naar Cara, beloofde zichzelf dat hij haar nooit pijn zou doen. Waarom hij nou precies deze belofte maakte aan een vreemde wist hij niet. Maar naar zijn gevoel was ze helemaal geen vreemde en bleef ze nog veel langer in zijn leven dan hij ooit gedacht had. Die gedachten maakte hem heel onzeker. Vooral omdat hij wist hoe zijn leven er aan toe ging als hij wat slechtere dagen had. Hij moest er niet aan denken dat Cara daar in meegesleurd zou worden. ’Maar dan heb je aan Darren wel een goeie, aangezien hij een kalmte over brengt op andere mensen’ Gale werd uit zijn gedachten getrokken en knikte langzaam.
'De eerste paar weken had ik daar veel moeite mee, ik kon er niet tegen werd juist nog meer agressief daardoor omdat hij niets tegen mij in bracht,' Vertelde Gale met een lachje. 'Daarna begreep ik hem, door de kalmte had je veel meer zelfbeheersing en kon je veel makkelijker je doelen raken.' Daarna werden Darren en Gale ook goeie vrienden. Ze hadden heel veel aan elkaar en Darren leerde ook weer van Gale. Hun vriendschap was wat vreemd, maar werkte wel heel goed.

’Regen kan leuk zijn.. Als je binnen zit. Zweervol. Waar denk jij aan als je aan thuis denkt?’ Gale keek weg van Cara. Die vraag was nog al pijnlijk voor hem. Als hij terug dacht aan thuis dacht hij aan hoe veel hij had kunnen bereiken. Hij had generaal kunnen worden of Kapitein kunnen worden. Misschien iets met kaarten tekenen of iets anders. Hij had de familie zaken over moeten nemen dat wist hij ook wel, maar daarbij kon hij nog zoveel leren. Hij slikte een brok weg toen hij dacht aan zijn zusjes en aan zijn broers. Zijn zusjes wisten helemaal niet wat er allemaal ging gebeuren. Ze waren gewoon zomaar gedood terwijl ze niets met de zaken te maken hadden. Uiteindelijk keek hij weer naar Cara. De pijn was nog wel in zijn ogen te lezen, maar de glimlach die hij op zijn gezicht had was geruststellend.
'Als ik aan thuis denk, dan denk ik aan mijn moeder. Zij was heel bijzonder, ondanks de rijkdom die we hadden heeft mijn moeder mij altijd geleerd te werken voor geld. Dat niet iedereen het zo gemakkelijk heeft zoals wij het hadden. Ik denk ook dat, dat mijn sterk houd nu. Ik denk ook aan mijn broers die mij altijd in wilde maken met zwaardvechten, maar ik was ze vaak te snel af. Of mijn zusjes waar ik mee moest doen met thee kransjes.' Het waren geen vervelende gedachtes. 'Vooral denk ik aan de vrijheid en het leven zonder angst.' Dat zijn vader hem zijn eerste moord op zijn zestiende had laten plegen hield Gale er maar buiten. Het werk van zijn vader hield hij er ook maar buiten. Dat waren ook niet de gedachtes waar hij aan wilde denken als hij aan thuis dacht.
'Heb jij nog andere familie leden naast je broer?' Gale wilde het onderwerp van hem wel veranderen naar Cara. Ze was tenslotte een stuk interessanter dan dat Gale was.

’Het is nooit te vroeg, vandaag niet… Op ons’ Met een klein schuine glimlach proosten hij met Cara op hen.
'Op ons.' Zei hij met haar tegelijk. Hoe hij het voor elkaar had gekregen wist hij niet. Maar ze leek nog al in te gaan op zijn geflirt. Ze was ook niet zomaar een flirt, hij begon echt nieuwsgierig naar haar te worden. Ergens voelde hij een soort verlangen opborrelen die hij wilde beantwoorden.

 Gale vond het heel prettig om haar handen vast te houden. Ze voelde koud aan, maar wel vertrouwd. Hij legde zijn andere hand op die van haar om die te verwarmen tussen zijn handen. Hij keek even naar hun handen die in elkaar lagen. Hij kon wel zeggen dat hij nog nooit zo blij was geweest om iemand zo vast te kunnen houden. Niet iets dat met lust te maken had, maar met vertrouwen. Dat was toch het mooiste wat mensen konden hebben? Vertrouwen tussen elkaar. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht en hij durfde weer naar Cara te kijken. ’Dat zijn leuke herinneringen’ Gale knikte langzaam. Ja dat was zeker heel fijn om aan terug te denken. Ierland was een heel mooi land, hij zou graag terug willen gaan, er was ook niets wat hem tegen hield dan alleen de angst van wat hij daar aan zou treffen. De mensen die hem hadden zien opgroeien en de straten waar hij in had gespeeld toen hij nog klein was. Waarschijnlijk zou niemand raar doen en zouden ze allemaal vertellen hoe erg ze het wel niet vinden dat zijn familie gedood was, maar het was eerder dat Gale bang was om door die straten te lopen. Gale wilde het onderwerp veranderen, hij wou niet nog meer praten over zijn verleden. Het was niet interessant genoeg, hij was veel meer geïnteresseerd in Cara. ’Ik heb nog een jonger zusje Loka, en nog wat broers die overal en nergens zijn.’ Dat klonk als een grote familie, geen van de namen kwamen hem bekend voor, wel had Darren ooit iets gezegd over Loka, maar geen dingen waar Gale iets mee kon. Alleen maar dat ze naar hem geschreven had.
'Je broers zullen wel ongerust zijn over je, zeker als ze er achter komen dat je met een assassin op pad bent.' Zei Gale met een kleine grijns. Als hij zou horen dat zijn zusje met een assassin op stap was zou hij haar persoonlijk terug komen halen.

Gale tikte het glas aan tegen die van Cara en gooide het goedje in een keer achter over. Het branden wel iets na, maar Gale had er weinig van. Cara daar in tegen was aan te zien dat het branden, maar Gale hield zijn mond er over. De herberg werd langzamer hand steeds leger. ’Misschien is het tijd om te gaan..’ Gale knikte. Hij stond op en hield zijn hand uit naar Cara om haar mee te nemen naar de kamer.
'Ik kan maar een kamer huren, daar zal ik je naar toe brengen. Zal ik morgen ochtend weer langs komen? Dan kan ik je veilig uit de stad lozen.' Gale ging er van uit dat Cara het misschien niet prettig vond als hij met haar op dezelfde kamer zou slapen, daarom besloot hij om ergens buiten te gaan slapen. Dan kon Cara warm in het bed slapen en Gale zou de wacht houden over haar. Tenzij ze het niet prettig vond om alleen gelaten te worden.
 

 
Gale haalde zijn schouders op toen Cara vroeg of haar broers het moesten weten of niet. Waarschijnlijk zou haar broer Darren niet zo moeilijk doen, hij kende Gale en vertrouwde hem wel met zijn zusje. Of juist ook niet als hij wist wat Gale allemaal met haar wilde doen. Gale beet zachtjes op zijn onderlip terwijl er een fantasie door zijn hoofd spookte. Het was heel slecht om zo over een vrouw te denken, maar Gale kon het niet laten om zich even mee te laten slepen in de fantasie. Gelukkig kon hij die ook snel op zij zetten en stond hij op om samen met Cara naar haar kamer te lopen. Waar hij vannacht zou gaan slapen zou hij wel weer ergens tussen de strobalen gaan slapen. ’Bedankt dat je me een slaapplek geeft..’ Gale glimlachte wat verlegen naar Cara. Het was niet veel moeite, ze was hier veilig en Gale kon haar in de gaten houden. Hij hoopte dat het meisje gewoon een veilig leven verder zou leiden. Al betwijfelde hij dat omdat hij niet weg wilde bij haar. Hij keek naar haar terwijl ze haar mantel af deed. Haar slanke lichaam was gehuld in een jurk die haar prachtig stond. Gale moest even de andere kant op kijken anders zou het opvallen dat hij haar aan gaapte. Maar toch moest hij even vanuit zijn ooghoeken naar haar kijken. Hij keek toe hoe ze een vlecht maakte in haar lange bruine haren. Als hij haar niet met rust zou laten dan zou het haar dood kunnen betekenen. Een soort angst kroop in het lichaam van Gale. Hij beet zachtjes op zijn onderlip. Hij maakt aanstalten om weer weg te gaan, maar Cara hield hem tegen. ’Waar slaap jij vanavond?..’ Gale haalde zijn schouders op.
'Ergens in een hooi berg vlakbij, zodat ik nog wel op kan letten wie er vannacht de herberg in komt en wie er uit gaat.' Vertelde Gale luchtig. Hij was het wel gewend om buiten te slapen en vond het ook niet erg. Misschien kwam daar haar vraag niet vandaan.
'Tenzij je wilt dat ik vannacht bij je blijf, ik dacht allee... Nou ja, ik dacht dat je dat misschien niet prettig zou vinden of zo.' Stamelde Gale een klein beetje. Hij zou graag bij haar blijven om haar te kunnen beschermen, maar misschien vond ze het vervelend om met een vreemde op een kamer te slapen. Zeker na wat er deze avond gebeurd was in dat steegje.
 

’Dat kan ik niet toelaten.. Hoe goed je het ook bedoelt.’ Gale opende zijn mond om er iets tegen in te brengen maar Cara sprak door over dat ze waarschijnlijk geen oog docht zou doen als Gale buiten zou slapen. Een klein glimlachje verscheen op het gezicht van Gale toen hij haar bezorgde blik zag. Normaal keken mensen hem zo niet aan. Vaak kwam dat ook omdat mensen niet wisten dat Gale ergens buiten sliep. Hij hield zijn hoofd schuin terwijl hij haar bekeek. Ze was prachtig, slank maar toch had ze mooie vrouwelijke vormen. ’Als 1 van ons op de bank slaapt dan ben ik blij’ Gale beet zachtjes op zijn onderlip. Hij wist niet of het wel goed was, waarschijnlijk zei ze dit maar omdat ze zich anders schuldig ging voelen omdat ze zijn slaapplaats inpikte. Hij knikte langzaam als goedkeuring. Oke, hij zou blijven slapen op de bank.
'De bank klinkt goed voor mij.' Zei Gale met een glimlach. Toch bleef hij staan in de deur opening, maar Cara nam daar geen genoegen mee. Ze liep naar hem toe en duwde hem verder de kamer in en sloot de deur. Zijn glimlach werd groter en hij schudden zijn hoofd. Er was niets anders op dan dat hij zou blijven slapen. Hij begon de bandjes van zijn armkappen los te maken. Ook zijn leren harnas maakte hij los en legde die op de stoel. Hij knoopte zijn jas los en hing die ook netjes over de stoel. ’Vroeger dacht ik altijd dat de sterren verloren zielen waren.. Alleen en achter gelaten, verdoemd om vanuit de hemel neer te kijken op de wereld’ Gale keek om en zag dat Cara uit het raam keek. Hij trok zijn shirt recht en ging daarna naast Cara staan bij het raam.
'Ik hoop het niet dat de verloren zielen op de wereld toe kijken. Dat zou een vreselijk lot zijn.' Zei Gale zachtjes. 'Mijn moeder vertelde vroeger dat sterren poorten waren naar andere werelden, dat als je maar lang genoeg naar de ster zou kijken je soms een glimp kon opvangen van die werelden.' Vertelde Gale. Zijn moeder was een slimme fantasierijke vrouw, hij wist zelf ook wel dat er geen magie achter die sterren schol, maar ergens hoopte hij wel dat die werelden er waren. Gale keek op zij naar Cara, een tevreden glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij het meisje naar buiten zag kijken.
'Zelf denk ik nog steeds dat de mooiste magische wereld in de ogen van een meisje afspeelt.' Gale draaide zich om en leunde tegen de vensterbank. Hij bleef naar Cara kijken, haar blauwe ogen waren voor Gale een magische wereld.

’Die versie vind ik mooier.. Je moeder was vast een lieve vrouw’ Gale knikte zijn moeder was een geweldige vrouw geweest. Hij miste haar dan ook nog elke dag en was ook niet bang omdat toe te geven aan zichzelf. De buiten wereld hoefde dat allemaal niet weten. Gelukkig heeft hij tijd gehad om te kunnen rouwen toen hij zich aansloot bij the Creed. Wraak stond nog steeds op zijn lijstje, maar zakte steeds verder naar beneden. Misschien omdat het zo lang geleden is, of misschien omdat hij begreep dat niet alles met wraak opgelost kon worden. Zijn ogen gleden naar Cara die nog naar buiten keek. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, hij kon niet geloven dat hij samen met haar op dit moment in deze kamer was. Dat ze nog niet gillend weg gerend was van hem in die steeg vond hij een wonder. Een ander meisje had dat zeker wel gedaan. Misschien was ze daarom zo bijzonder, ze keek verder dan het moorden wat Gale deed. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, hij wou dat meer mensen verder keken dan de moorden die hij pleegde. Alhoewel op dit moment was Cara genoeg. Hij kreeg een bevestiging van haar dat hij niet helemaal een monster geworden was.
De minuten die voorbij streken leken uren te duren. Gale kon zijn ogen niet van Cara afhouden en bleef haar aan kijken in haar blauwe ogen. Hij was iets dichterbij gekomen zoals Cara ook gedaan had, zijn ogen keken af en toe naar de lippen van Cara. Hij wilde weten of haar lippen net zo zacht aanvoelde als dat ze er uit zagen. Hij wilde weten hoe haar lippen tegen die van hem aanvoelde. Hij wilde haar zoenen, de aandrang was zo groot, maar hij durfde niet. Hij kon zich wel voor zijn kop slaan toen Cara weg draaide. Hij wierp een blik naar buiten en staarde naar de sterren die aan de hemel fonkelde. Vervloekte zijn eigen gedrag, sinds wanneer was hij bang een meisje te zoenen? Cara was niet zo maar een meisje. In zijn gedachten liep hij op Cara af en draaide hij haar om en plaatste hij zijn lippen tegen die van haar, maar in werkelijkheid stond hij nog tegen de vensterbank en keek hij toe hoe ze ongemakkelijk haar jurk aan het uittrekken was. ’Zou je misschien?’ Vroeg Cara hem.
'Natuurlijk.' Gale schoot haar te hulp. Zijn vingers begonnen de knoop los te maken die op haar rug de jurk bij elkaar hield. Snel en behendig had hij de knoop los gehaald en trok hij het lint wat losser zodat Cara die over haar schouders naar beneden kon laten zakken. Hij streek de lange haren uit haar nek en hielp haar de jurk losser te maken en over haar schouders af te zakken. Hij kon zich niet inhouden en liet zijn vingers over de schouders strelen van Cara. Haar naakte huid voelde warm onder zijn vingertoppen. Hij liet zich gewoon gaan, hij boog wat voor over en plaatste zijn lippen tegen de hals van Cara. Gale voelde een spanning in zijn lichaam, geen seksuele spanning, maar een angst dat Cara hem zou afwijzen.