The snow glows white on the mountain tonight. Not a footprint to be seen. A kingdom of isolation, and it looks like I'm the queen. The wind is howling like this swirling storm inside. Couldn't keep it in, Heaven knows I've tried. Don't let them in, don't let them see. Be the good girl you always have to be. Conceal, don't feel, don't let them know. Well, now they know. Let it go, let it go. Can't hold it back anymore. Let it go, let it go. Turn away and slam the door. I don't care what they're going to say. Let the storm rage on. The cold never bothered me anyway. It's funny how some distance makes everything seem small. And the fears that once controlled me can't get to me at all. Its time to see what I can do. To test the limits and break through. No right, no wrong, no rules for me. I'm free. Let it go, let it go. I am one with the wind and sky. Let it go, let it go. You'll never see me cry. Here I stand and here I stay. Let the storm rage on. My power flurries through the air into the ground. My soul is spiraling in frozen fractals all around. And one thought crystallizes like an icy blast. I'm never going back, the past is in the past. Let it go, let it go. And I'll rise like the break of dawn. Let it go, let it go. That perfect girl is gone. Here I stand in the light of day. Let the storm rage on. The cold never bothered me anyway.
"The snow glows white on the mountain tonight. Not a footprint to be seen. A kingdom of isolation, and it looks like I'm the queen. Let it go, let it go. I am one with the wind and sky. The wind is howling like this swirling storm inside. Couldn't keep it in, Heaven knows I've tried. Let it go, let it go. Can't hold it back anymore. Let it go, let it go. Turn away and slam the door." Ruig sloeg de wind door haar witte haren terwijl het zingen weldra eindigde in een zachte toon. Haar hand stak de lucht in en streek door haar haren. Haar blik op de oneindige vlaktes gericht bries ze. Een wolkje verdampte. Terwijl een onzichtbaar glimlachje zich rond haar lippen draaide stak één van haar andere handen zich in haar mantel waar ze het kleine kristallen amuletje uithaalde. Haar hand trok zich over het amulet heen en verborg het. De sneeuw eindigde weldra in het lage groene gras. Bomen trokken zich op aan de horizon. Voorzichtig snoof ze de boslucht in zich op en kuchte. Haar hand streek naar het verband om haar voorhoofd heen en wrikte zich met haar wijs- en middelvinger los. Een oppervlakkig litteken liep tot vlak boven haar wenkbrauwen uit. Het verband rolde ze terug op en stak het in één van haar binnen zakken. Een glimp in haar ogen lieten haar vage regenboog ogen blauwachtig kleuren. Haar mondhoek krulde zich op. Met behulp van een wat lager staande boom tak sprong ze één van de hogere bomen in tot bovenaan het kruin. Haar uitzicht verspreedt zich tot ver in bewoonde gebieden. Terwijl haar blik zich een weg baande naar het dichtstbijzijnde dorpje haalde één van haar handen haar dolk uit zijn schede. Uit voorzorg verving ze haar huidige hidden knife met haar nieuw. Haar vingers gleden om het lemet heen, om vervolgens voorzichtig in de schede in haar mantel te schuiven. Lenig wierp ze zichzelf de boom uit om op handen en voeten op de grond terecht te komen. Een kort sprintje zette ze in tot aan de gewelven van het kleine dorpje. Naast haar torenden twee torens en een poort uit. De man aan de andere kant van de poort kwam dichterbij en knikte. Vervolgens ging de poort voor haar open en stapte ze binnen. Vriendelijk gaf ze de wachter een knikje en wandelde verder. Kraampjes en huizen omsingelden haar vanaf dat moment. Loka baande zich een weg door de menigte heen naar een schralig kraampje waar een oudere man stond. De man had een groot litteken die over zijn linkerwang en lip heen liep. Bruut gooide ze wat munten op de toog. De man keek haar doordringend aan. Vervolgens wierp zij een intimiderende blik op hem. 'Ik verkoop niet aan jonge dames als jij'. De man grinnikte. Een ogenblik later sprong Loka woedend op de toonbank en sneed de man vervolgens de keel over. Vele omstanders schreeuwden en het duurde niet lang vooraleer de bewakers haar omsingeld hadden. Eén uitweg lag nog voor haar open, en uiteindelijk koos ze deze liever dan gevangen genomen te worden. Haar hand drukte zich gespannen tegen de borst van een bewaker waardoor haar hidden knife uit zijn schede gleed en de man achterover viel. Vervolgens baande ze zich een weg door de menigte tot vlak voor het kerk gebouw. Zonder enige twijfel greep ze één van de stenen vast waarna ze zich een weg naar boven baande. Bewakers trachtten haar te raken door stenen naar haar te werpen maar mislukte. Aan de top van de kerk zette ze zichzelf af en sprong van dak naar dak. Vervolgens liet ze zichzelf in een hooibaal vallen en vluchtte het dorp uit. Bewakers schoten nog pijlen achter haar aan maar misten te vaak. Eenmaal draaide ze zichzelf om en schoot drie pijlen af in de bewakers hun borst. Toen rende ze alsof haar leven er vanaf ging het bos terug in. Ze baande zichzelf een weg in een boom om vervolgens wat uit te rusten op een boom tak.
~Open voor iedereen
THANKS ♥
Gale Grimmiore
Aantal berichten : 68
Registratiedatum : 17-01-14
Leeftijd : 28
Woonplaats : Neverland
Character sheet Age: twenty - one Race: Assassin Personality:
Onderwerp: Re: Run run wo jan 29, 2014 9:55 pm
Gale had de hele middag al boven op het dak gezeten. Zijn ogen waren gefixeerd op een man. Een koopman die ware verkocht die hij op duistere manieren verkregen had. Hij had geen opdracht gekregen om deze man te doden. Maar hij kon het niet vergeten. De man had te veel slachtoffers gemaakt. Hij zat op zijn hurken en kon elk moment aanvallen als het nodig was. Het enige probleem dat bleef komen was dat de wachters te veel op het plein liepen. Hij zocht naar een opening, maar de wachters kruiste elkaar te vaak en zagen te veel van de markt om aan te kunnen vallen. Het was ook te druk met mensen. Teveel mensen zouden zijn gezicht zien of zijn lichaamsbouw onthouden. Maar dat was niet het enige probleem. Er liep iemand door de groep mensen die Gale te veel op viel. Hij fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij het meisje volgde. Hij kon niet helemaal begrijpen wat hij nou herkende aan het meisje. Alsof hij haar eerder ontmoet had maar dan even anders. Gale raakte wat verward toen het meisje toe sloeg op een manier dat alleen een Assassin zou doen. Hij stond op en zag hoe de wachters haar meteen aanvielen. Zonder er bij na te denken trok hij zijn pijl en boog en schoot hij drie pijlen af om het meisje te helpen. Natuurlijk keken de andere wachters meteen naar boven, maar Gale had zijn wacht post allang verlaten. Hij sprong over de daken en schoot nog enkele pijlen af op wachters die toe wilde slaan. Hij hield het meisje ook in het oog, hij wilde haar spreken. Hij sprong van het laatste dak af op de straat en volgde haar naar de stadsmuur naar buiten. Hij bleef op een gepaste afstand zodat hij niet te zien was. Het meisje doden nog een aantal wachters. Wat Gale niet begreep was waarom ze iemand doden waar iedereen het kon zien. Gale volgde haar de bossen in. Hij was haar niet kwijt geraakt maar gunde zichzelf een moment van rust. Hij kwam kort even op adem en keek omhoog. Zij zat in een van de bomen. Gale klom in een boom naast haar en sprong op dezelfde tak als waar zij op zat. De capuchon die hij normaal altijd ophield deed hij af. Hij balanceerde op de tak en ging uiteindelijk door zijn knieën om een rust positie aan te nemen. 'Dat was nogal risico vol.' Zei Gale met een klein glimlachje. 'Je had makkelijk gedood kunnen worden als je niet wist wat je deed. Of als je geen schaduw had.' Gale doelde op zichzelf wanneer hij het woord 'schaduw' gebruikte. 'Gale Grimmiore, tot je dienst.' Gale was niet opzoek naar een vijand noch was hij opzoek naar een vriend. Hij wilde weten waarom ze deze gevaarlijk zet had gezet.
Een sinteling trok door de boom heen. Geschrokken sprong Loka overeind waarbij ze bijna aangevallen had metr haar verborgen mes. "Het spijt me ik had je niet gehoord. Ik had trouwens even een uitstootje. Maar wat bedoel je met schaduw? Excuseer maar ik ben lang niet onder de mensen geweest." Ze bloosde ongemakkelijk. Haar ogen twinkelden lichtjes bij het licht van de zon. "Loka is de naam. Loka Auditore." Dat moment hoorde ze gefluit achter haar. Ze keerde zich om en zag mannen te paard richting het dorp rijden. Twee mannen stapten af en zeiden iets onverstaanbaars tegen de twee wachters aan de poort. Ze hield alvast haar geladen kruisboog in de aanslag waarbij ze zich plat ging liggen op de tak. Haar kap sloeg ze alvast even over haar hoofd. Terwijl haar vingers in haar kraag friemelden en er één of andere sjaal uit haalden knoopte ze deze ongemakkelijk voor haar mond en neus. De bewakers en de twee ruiters stapten het dorp binnen waarbij er twee andere ruiters voor de poort bleven staan en met elkaar begonnen te praten. Aan de manier waarop ze letterlijk roepten was duidelijk genoeg voor haar om af te leidden dat ze al goed dronken waren. Ze hield de twee mannen goed in het vizier hoewel er weinig gevaar te bekennen was. De andere twee ruiters en de wachters kwamen weer terug. Ze gaven de twee dronkaards goed op hun kop. Loka grinnikte onhoorbaar maar bleef zo goed als serieus mogelijk. Terwijl ze aanstalten maakte om de boom een eind hoger in te klimmen maakten ook de twee ruiters aanstalten om weer op te steigen. Eén van de dronken ruiters wees naar de tak waar ze juist zat en brabbelde iets onhoorbaars als 'aapeh'. De mannen keken terstond naar de plek die hij aanwees. Haar hart bonkte. Terwijl de adrenaline nog steeds door haar lichaam raasde, haalde ze de trekker over. Even twijfelde ze waarna ze haar greep loste en haar kruisboog naast haar neerlegde. Vanuit het kruin dacht ze minder zichtbaar te zijn tot het moment ze weer besefte dat de boom half kaal was door de winter. Net dat moment pakte ze haar boog terug op en werd beschoten. Vluchtig schoot ze drie pijlen in één keer blind af waarbij ze zich gauw uit de voeten maakte en een nabije boom in sprong. De ruiters, waarvan ze vernam dat het templars waren aan hun schietkunsten, zetten de achtervolging te paard in. Één wist ze uit te schakelen door in pijl in het paard zijn voorbeen te schieten. De wachters aan de poort haalden meer versterking. Achtervolgt door nog steeds drie ruiters en bijkomend ook weer eens een dozijn aan ruiters haalde ze steeds minder en minder gewonden. Het water kwam weldra in zicht. Loka stak nog een tandje bij waardoor ze eerder bij de laatste boom kwam dan de ruiters. Op het moment ze haar; vaak geoefende; arendsduik in het water wil proberen schiet de eerste ruiter een kogel haar dij in. Het bloed sijpelt langs haar benen maar ze verbeet de pijn. Een tweede ruiter komt aan en schiet vlak naast haar mis. Op dat moment bereikt ze het water oppervlak. Het water rond haar kleurt rood en zonder erbij na te denken zwemt ze van de plek eg. Zolang de adrenaline de pijn weghoudt blijft het goed. Voor ze voor het eerst weer op het droge komt controlerrt ze de omgeving op enige templars. Maar hier in open veld met geen ziel te bekennen is ze wellicht gerustgesteld. Ze helpt zichzelf het droge op om zich vervolgens in het gras te werpen. E wolken doen haar denken aan de tijd met haar broers. Een tijd waarin ze nog een gelukkig gezin waren zonder vader. Maar toen trok haar oudste broer op trektocht. Ze heeft hem nooit meer gezien. Enige tijd daarna is ook haar zus vertrokken en bleven allen zij, Dante haar jongste broer, en Michael, haar oudere broer, samen met een zieke moeder over. Sinds de dood van Michael is er veel veranderd. Ook zij is weggelopen van huis. Af en toe schrijft ze zo nog eens wat brieven naar haar broer. Maar veel genot beleeft ze er achterna niet meer aan. En dat is de reden waarom ze zo vaak rondtrekt en alleen is. Om niet aan haar verdriet herinnerd te worden. Ze mistte haar broer. Ze zuchtte en zette de gedachtes van haar af. Haar vingers waren op zoek naar nieuw verband toen ze het goud van het kettinkje aanraakte. Ze schrok en staakte het zoeken een moment lang. De pijp van haar broek scheurde ze zo af tot vlak boven de wonde. Ze beet op haar onderlip bij het zien van de wonde. Uit haar tas haalde ze het verband uit die ze om de wonde heen legde. Vervolgens bond ze af met een knoop. Ze zuchtte en draaide zich op haar zij. Haar ogen spotten de wolken die als lammeren voorbij dreven en voor ze het wist dommelde ze in slaap.
