Marvel stapte haar slaap kamer uit en strikte op het laatste moment nog net haar haren. Vervolgens liep ze richting de keuken en staarde nog even naar de plek waar ze de dov had gezien. Een rilling gleed door haar heen terwijl ze er weer aan terug dacht. Wat had ze een geluk dat Gale in de buurt was. Als hij niet hier was geweest was ze nu dood geweest. Ze had niemand over de gebeurtenis verteld. Maar toch ging ze niet meer haar kamer uit wanneer ze alleen was en vooral niet wanneer het donker was. Marvel liep de trappen af naar beneden richting de keuken. Eenmaal daar zag ze al snel Claudia de kokkin. Ze kreeg een goeie morgen te horen en Marvel antwoordde met een glimlach. Ze pakte een appel van de fruitschaal want veel honger had ze niet. Vervolgens liep ze terug naar boven naar de bibliotheek.

Eenmaal daar nam ze een hap van haar appel waarna ze de appel op de bureau legde en ging zitten op de stoel die er voor stond. Ze staarde naar het lege papier en besloot uit eindelijk eens haar broer terug te schrijven. Ze had het al lang moeten doen maar telkens stelde ze het uit. Terwijl ze de appel op at schreef ze een brief terug er uit latend dat ze bijna dood was geweest. Ze wou haar broer geen zorgen geven over haar. Zodra ze klaar was met de brief stopte ze die in een envelop en liep vervolgens zo snel mogelijk naar de stallen. ”Edward, je moet deze brief voor me bezorgen.” Edward was altijd de gene geweest die wist waar haar broers zaten. Maar omdat hij nooit sprak wist ze ook wel dat ze nooit van hem te horen zou krijgen waar ze waren. En dat accepteerde ze dan ook maar omdat ze toch geen andere keus zou hebben.

En ook nu knikte hij enkel. Zuchtend draaide ze zich om en liep terug naar de bibliotheek eenmaal daar bekeek ze de boeken die er stonden en zocht er een die ze al vaker gelezen had. Zodra ze die gevonden had haalde ze hem uit de kast en begon hem te lezen. Zoals gewoonlijk liep ze langzaam door de villa heen terwijl ze bladzijde voor bladzijde las. Dat veel lopen zorgde er natuurlijk wel voor dat ze haar figuur behield zonder ook maar echt op te letten met wat ze at. Terwijl ze helemaal in haar boek zat schrok ze op zodra ze een geluidje hoorde. Ze keek dan ook op en zag niet veel later haar broer. Even bleef ze geschrokken staan terwijl ze hem niet gelovig aan keek. Caleb? Vervolgens liet ze het boek uit haar handen vallen en rende op hem af. Het duurde niet lang voor ze haar armen om zijn nek heen sloeg en hem een knuffel gaf. Ze hield hem dan ook stevig vast voor ze hem weer los liet. ”Caleb!” Riep ze daarna vrolijk uit.

”Wat heb ik je gemist!” Ze liet hem los en greep hem vervolgens bij zijn armen waarna ze hem goed bekeek om hem vervolgens mee te trekken naar de muziek kamer. Eenmaal daar duwde ze hem op de bank en ging tegen over hem op de tafel zitten. ”Sinds wanneer ben je terug? Waarom heb je me niet geschreven? Hoe gaat het met je?'” volgde ze haar vragen. ”Ik ben zo blij je weer te zien!” Ze hoopte zo dat Caleb lang thuis zou blijven en niet meteen weer weg zou gaan, hij was toch echt haar lievelings broer. Misschien omdat ze vroeger veel met hem speelde en de leeftijdsverschil niet zo groot was. ”Hoe lang blijf je?” Vroeg ze er nog snel even achter naar.

Die achterlijke wachters dachten dat hij vreemde was. Ze lieten hem niet binnen verdomme. Caleb had bijna hun keel doorgesneden, maar hij bedacht zich op tijd. Het waren onschuldige, volgens The Creed. Wie weet wat deze mannen wel niet in hun leven had gedaan, wat hun schuldig maakte. Nors en beledigt draaide Caleb zich om. ’Ik woon hier verdomme eikels’ Riep hij hun na terwijl hij weg liep. Deed alsof hij het opgeven had. Maar echter was Caleb een persoon die nooit opgaf. Eenmaal aan de achterkant van het kasteel, zette hij zich af tegen de muur. Zonder enige moeite klom hij omhoog tot hij zo ver geklommen was dat hij een raam bereikte. Met een handig trucje wist hij het raam open te krijgen, en was hij binnen. Hij sloot het raam achter zich en liep de kamer in. Het was niet zo slim dat hij niet naar binnen had gekeken voordat hij naar binnen was geklommen. Een jonge vrouw was zich net aan het omkleden en krijste het uit toen ze hem zag. Caleb rende de kamer uit de gang op. ’Sorry!!’ Riep hij voordat hij de gang uit was. Er kwamen mensen achter hem aan. ’Shit’ Caleb liep ongemerkt de bibliotheek in. Daar zag hij zijn zus. Bij haar kon hij wel schuilen. Marvel had hem al gezien. ’Caleb!’ Riep ze. ’Shh.. shh.’ Hij liep op haar af. Zijn naam hier betekende onheil en mensen waren naar hem opzoek. ’Ook blij om jou weer te zien’ Grijnsde hij toen hij haar omhelsde en los liet. ’Wat heb ik je gemist’ Caleb knikte, hij had haar ook gemist. Alleen realiseerde hij zich dat nu pas. En voordat hij er op in kon gaan werd hij alweer meegesleurd. Typisch Marvel kon hij alleen maar denken. Hopelijk bracht ze hem naar een plek waar geen mensen waren. Toen ze hem op een leren bank duwde zag hij dat ze in de muziek kamer waren. Zijn favoriete plek van het kasteel. Naja, vroeger dan. En dat wist Marvel. Maar ze waren hier duidelijk niet om muziek te spelen. ’ Sinds wanneer ben je terug? Waarom heb je me niet geschreven? Hoe gaat het met je?’ Caleb keek weg. Hij had een tijd niks van zich laten horen. Eigenlijk had hij gehoopt dit gesprek te kunnen vermijden. ’Woow woow uhm..’ Het waren zoveel vragen. Wat was de eerste vraag ook alweer? ’ k ben zo blij je weer te zien!’ Caleb grimaste. ’ Hoe lang blijf je?’ Caleb keek weer weg. ’Niet lang..’ Zijn zwarte ogen gleden weer naar Marvel. ’Waarschijnlijk..’ Voegde hij eraan toe, om zijn stief zus toch wat hoop te geven. Hij haatte het hier. Ondanks de herinneringen die ze hadden van vroeger.