Gale had hele duidelijke uitleg gekregen van The Creed. Hij moest het huis van de Familie Favre binnen sluipen om belangrijke documenten te stelen. Gale had het niet helemaal begreep, twee bewoners van het huis zaten zelf in The Creed. Waarom konden zij de documenten niet gewoon pakken. Nee Gale moest natuurlijk weer een opdracht krijgen die hartstikke fout kon gaan. Het meisje mocht niets weten van de Assassins omdat ze misschien dan er achter zou komen dat haar eigen broers deel er van uitmaakte. Dus om het lekker makkelijk te maken, mocht Gale zich ook niet laten zien, de documenten mee nemen, zodat een van de Favre leden het als gestolen op kon geven zodat het ook niet zou opvallen wat er met de documenten gebeurd is. Voor Gale was het allemaal veelste ingewikkeld. Ze hadden de documenten ook als gestolen op kunnen geven als een van de Favre het zelf hadden meegenomen. Soms kon Gale The Creed wel uitmoorden. Maar dat was dan weer tegen de regels en verviel Gale weer in zijn oude gewoonte wat zijn Familie gekost had. Al was dat ook niet helemaal zijn eigenlijk schuld.
Gale schudden zijn hoofd, hij werd gek van zijn eigen gedachten. Hij moest zich concentreren. Op zich was het niet heel moeilijk om het huis binnen te treden. Het enige moeilijke was dat de documenten in de Bibliotheek lagen waar het meisje, Marvel zo heette ze, vaak was. De kan was dus ook groot dat Marvel nu in de Bibliotheek was.

Met gemak was Gale het huis binnen gedrongen, hij bewoog zich in de schaduw en zorgde er voor dat hij geen geluid maakte. Dit was het betere werk naar Gale zijn smaak. Het verstoppen in de duister, het afwachten op je vijand en uiteindelijk met een verborgen mes. Maar nu moest hij zich inhouden er mochten geen doden vallen.
Zijn weg naar de bibliotheek had hij snel gevonden en zo als voorspelt was het meisje inderdaad in de bibliotheek. Maar ze waren niet alleen. Gale voelde een tweede aanwezigheid, alleen kon hij niet plaatsen waar die persoon was. Marvel voelde die ook, even dacht Gale dat ze recht naar hem keek toen ze vroeg of er iemand was. Vlug verschool hij zich achter de muur. Maar in die paar seconde had hij het monster over het hoofd gezien dat het meisje aanviel. Gale was het meisje kwijt geraakt, maar volgde het monster. Waarschijnlijk zou hij zo Marvel weer vinden. Ze renden door een paar gangen en uiteindelijk kwam hij inderdaad terecht bij Marvel die zich verscholen had achter een pilaar met een zwaard. Het arme kind zou zich nooit kunnen verdedigen tegen een Dov. Gale zag de poging die Marvel maakte om het beest te doden zwaar falen. Gale nam een flinke aanloop, het meisje was tegen de muur aangeslagen. Zonder er te lang over na te denken sprong Gale op het beest. Zijn verborgen mes stak hij in de nek van het beest die gelijk een pijn kreet uitsloeg. Het beest was niet gedood, zelfs Gale zou het beest nooit in zijn eentje kunnen doden, daar was hij veelste groot voor.
Hij belande op zijn voeten op de grond. De Dov was met de pijn bezig en in die tussen tijd rende Gale naar Marvel. 'Maak je geen zorgen ik kom je helpen.' Fluisterde Gale zachtjes tegen Marvel. Zijn capuchon hing voor zijn gezicht, waarschijnlijk zou hij haar net zo erg afschrikken als dat de Dov deed. Hij tilde Marvel op, ondersteunde haar rug en haar benen met zijn armen. Zonder enige moeite tilde hij haar op en rende hij weg. Hij ging wel minder snel dan dat hij niet iemand in zijn armen had. Maar hij had genoeg tijd om Marvel hier weg te krijgen. Het raam waar Gale door heen gekomen was stond nog open. Alleen was de Bibliotheek op de tweede verdieping van het huis. Hij stond op de vensterbank van het raam en keek naar beneden. De wagen met hooi waar hij zich eerder in verstopt had hij expres daar neer gezet zodat hij zich weer kon verstoppen als hij hier weg zou gaan.
'Vertrouw je me?' Vroeg Gale met een klein glimlachje op zijn gezicht. Zonder op antwoord te wachten sprong Gale naar beneden. Hij probeerde zich in de val om te draaien zodat hij op zijn rug zou vallen en Marvel op hem zou vallen zodat ze maar weinig van de klap zou voelen. De klap was ook niet echt fijn voor de rug van Gale, hij had liever gekreund van de pijn maar dat zou hun positie misschien verraden. Hij had zijn hand op de mond van Marvel gelegd en probeerde met hooi hun lichamen te bedekken.
'Ik vraag je om nu heel stil te zijn, hopelijk gaat de Dov weg dan en komen we hier zonder kleerscheuren vandaan.' fluisterde Gale stilletjes in haar oor.

Gale was samen met Marvel uit het raam gesprongen en zorgde er voor dat ze veilig in de hooi wagen belanden met hem. Toen ze naar hem geknikt had en begrepen had waarom Gale wilde dat ze stil zou zijn liet hij haar los. Hij legde nonchalant zijn handen achter zijn hoofd terwijl Marvel nog op hem lag. Voor hem waren hooi wagens een soort tweede thuis, vaak had hij er in geslapen als hij ergens veilig in een stad moest overnachten. Of zat hij hele dagen te wachten totdat hij eindelijk kon toe slaan. Nooit had hij gezelschap met zich mee in de hooi wagen. Hij luisterde aandachtig naar de geluiden die hij hoorde buiten de hooi wagen. De Dov was overduidelijk aan het zoeken waar ze gebleven waren. Het best zou waarschijnlijk nooit nadenken over een hooi wagen. Domme dieren dat het waren. Toen de stilte eenmaal lang genoeg duurde durfde Gale wel te zeggen dat het beest waarschijnlijk weg was gegaan. Wat moest een Dov nou van een meisje zoals Marvel. Ze zou hem niet als huisdier houden en zou ook zeker niet iets kwaads hebben gedaan bij het beest. Marvel was er overduidelijk ook wel klaar mee. Ze was van hem af gegaan en naast hem in de hooiwagen gaan liggen. Ze draaide zich onhandig naar hem toe en Gale schoof een klein stukje op. Hij bleef op zijn rug liggen met zijn handen achter zijn hoofd. Kort twijfelde hij of hij zijn capuchon af moest doen. Uiteindelijk deed hij het toch maar. Hij trok de capuchon van zijn hoofd en haalde snel zijn hand door zijn zwarte krullen. ”Ten eerste bedankt voor het reden van mijn leven. Ten tweede, wat the hel deed je in mijn huis! Zodra mijn broers thuis zijn vertel ik ze alles en zorg ik er voor dat ze achter je aan komen.!” Gale beet kort op zijn onderlip om niet in lachen uit te barsten.
'Ten eerste, geen probleem. Ten tweede, dat gaat je niets aan dat zijn mijn zaken en als laatste. Ik ben niet bang voor jou broers of voor jou. Marvel.' Haar naam sprak hij langzaam uit letter voor letter. Hij grijnsde daarna kort naar haar.
[b]'Maak je geen zorgen, ik kwam niet om je ontvoeren of om dat beest op je los te laten. De zaken waar ik voor kom... Laat ik zeggen dat ik samen werk met je broers een soort van. Ik zie ze niet elke dag of zo, maar zo een keer in de zoveel tijd kom ik ze wel eens tegen. Ze hebben mij gevraagd om even een oogje in het zeil te houden aangezien ze voor langere tijd al weg zijn.' Het was niet helemaal de waarheid al hadden haar broers wel gevraagd of hij ook even wilde kijken of alles goed ging met Marvel.

Ondanks hun gezellige praatje hield Gale alles wat om hun heen gebeurde in de gaten. Hij kon het dan weliswaar niet zien wat er gebeurde, maar met zijn oren was niets mis. De voetstappen van Dov was nog duidelijk te horen aan de andere kant. Waarschijnlijk was hij van plan om weg te gaan. Hij zal er nooit aan denken om hun te gaan zoeken in een hooi wagen. Tenzij hij een stuk slimmer was dan de meeste Dov's, maar dat betwijfelde Gale. Hij luisterde ondertussen ook nog naar Marvel. Die natuurlijk met een hoop dingen zat waar ze niets van begreep zoals haar broers en vooral met Gale. Zo nonchalant als dat hij er bij lag in de hooi wagen, gaf hij ook zijn antwoorden. Het ging haar allemaal niets aan wat Gale deed bij haar thuis. Al kon hij dit ook gebruiken. Hij kon dit gebruiken om de documenten te pakken te krijgen zonder haar te vertellen wat hij was en wat hij werkelijk kwam doen. Hij keek opzij naar Marvel. Omdat de hooiwagen niet al te groot was, lag ze best wel dichtbij, of eigenlijk lag je ze gewoon tegen hem aan. Niet dat Gale dat nou heel erg vond. Maar een gesprek houden zo, kon nog wel eens de verkeerde kant op gaan. Gale kennende en wat hij meegemaakt heeft in zijn leven.
Hij concentreerde zich weer op het onderwerp. ”Dit is mijn huis dus het gaat mij wel wat aan” Gale trok lichtjes zijn wenkbrauw op. 'Sommige dingen zijn veiliger als je het niet weet.' Antwoorden Gale simpel weg. Hij zou Marvel niet nog meer in gevaar brengen. Overduidelijk had ze al genoeg gevaar beleefd voor een dag. ”Ik kan je makkelijk aan” Gale kon niet heel hard gaan lachen want dat verraden hun. Maar een zacht gelach kwam uit zijn keel. Daarna voelde hij hoe Marvel probeerde hem op zijn schouder te stompen, wat over duidelijk zijn zij werd. Daardoor moest hij wel harder lachen, maar toen hij het gezicht van Marvel zag trok hij weer een serieus gezicht.
'Ik bedoel auw.' Zei hij zo droog mogelijk. Die arme meid kon proberen wat ze wilde, maar waarschijnlijk zou ze eerder zichzelf bezeren dan dat ze Gale zou bezeren. ”En hoe ken je mijn naam, wie ben je?” Gale probeerde die vraag te vermijden. Wat voor een logisch antwoord kon hij hier op geven. Geen eigenlijk. 'Ik ben Gale.' Stelde hij zich voor aan Marvel.

”Wil je beweren dat je vier banen hebt?' Gale trok zijn schouders op. 'Vier banen is nog al ongelovig, nee ik ben boodschapper. Ik werk voor je broers, stuur belangrijke pakketten en brieven rond met waardevolle informatie.' Vertelde Gale. Hij zag er weliswaar niet echt uit als een boodschapper met zijn wapenuitrusting, maar hij moest er iets van maken. ”Dus je hebt ze gesproken, hoe was het met ze? Waar zijn ze nu? Hebben ze gezegd wanneer ze terug komen? Zeg alsjeblieft dat je weet wanneer ze terug komen.” Het meisje wist echt niet wat haar broers deden. Eigenlijk wilde Gale haar wel de waarheid vertellen, maar hij wist dat het niet slim zou zijn. 'Ik heb je broers maar heel kort gesproken, ze hebben mij niet vertelt wanneer ze thuis komen noch waar ze heen gingen. Zelfs ik krijg niet alles van ze te horen.' Vertelde Gale, in deze sprak hij de waarheid. Gale wist niet waar ze waren of wanneer ze terug zouden komen. De kans was groot dat ze helemaal niet terug zouden komen.