Onderwerp: Dreams in sanctuarum -Cara Auditore ma jan 27, 2014 10:37 pm
♥Dreams
in aeternum
The snow glows white on the mountain tonight. Not a footprint to be seen. A kingdom of isolation, and it looks like I'm the queen. The wind is howling like this swirling storm inside. Couldn't keep it in, Heaven knows I've tried. Don't let them in, don't let them see. Be the good girl you always have to be. Conceal, don't feel, don't let them know. Well, now they know. Let it go, let it go. Can't hold it back anymore. Let it go, let it go. Turn away and slam the door. I don't care what they're going to say. Let the storm rage on. The cold never bothered me anyway. It's funny how some distance makes everything seem small. And the fears that once controlled me can't get to me at all. Its time to see what I can do. To test the limits and break through. No right, no wrong, no rules for me. I'm free. Let it go, let it go. I am one with the wind and sky. Let it go, let it go. You'll never see me cry. Here I stand and here I stay. Let the storm rage on. My power flurries through the air into the ground. My soul is spiraling in frozen fractals all around. And one thought crystallizes like an icy blast. I'm never going back, the past is in the past. Let it go, let it go. And I'll rise like the break of dawn. Let it go, let it go. That perfect girl is gone. Here I stand in the light of day. Let the storm rage on. The cold never bothered me anyway.
Eén van haar pijlen knalde zo een boomstronk in. De bast spatte open en er ontstond een vuurwerk van schilfers. Haar tong bevochtigde haar mondhoek terwijl haar handen pnieuw een andere pijl in de aanslag had. Al koos ze deze keer voor haar dolk. Behendig gooide ze het kleine ding door de lucht waarna het de pijl op zijn geheel doorsneed. Loka lachtte. Ze stapte richting de twee attributen toen er in de verte vanuit de heuvels een hevig rumoer ontstond. Terstonds richtte haar blik zich naar de plek toe waar allerlei zwarte kraaien de hemel zwart kleurden. Ze beet licht op haar onderlip toen ze haar volgende pijl in gereedheid bracht. Met zachte tred wist geen enkel wezen van haar aanwezigheid af. Ze bereikte weldra de rivier waar een hinde opgeschrikt vlak voor haar wegsprong. Een moment lang zag ze de angst in het dier zijn ogen. Haar pijl haalde ze weer van haar kruisboog af en borg deze vervolgens netjes op in haar pijlenkoker. Haar boog ging ze op zijn gebruikelijke plek onder haar mantel. Een glimp van haar metalen zegel op haar leren riem schetterde af tegen een boomstam. Haar weg vervolgde zich tot ver in het gebergte. Waar de kiezeltjes de paden af rolden het ravijn in. Haar intrek bevond zich in één of andere ruïne op een hoog vlakte. De wind vloeide tussen haar witte haren door tussen het geratel van de kleine addertjes op deze vlakte. Haar blik wende zich naar de hemel. Eerder wellicht de wolken. Waar tot haar verbazing de zon behoorlijk laag op haar zat. Haar rugzak gooide ze het dorre gras in en gebruikte deze als hoofdsteun terwijl ze ging liggen wolken kijken. Haar vingers friemelden wat in haar rugzak waar ze vervolgens haar houten viool uithaalde en een oud bekend liedje op af speelde. Einde van het lied en ze sloot haar ogen en genoot van de wind en de zon op deze plek.
De kou was vreselijk, ook al had ze zich voor de reis naar de tombes goed aangekleed. De koud sneed door haar wangen, en deden haar ogen tranen. Ligt trok ze aan de manen van haar hengst, een machtig groot wit paard met lange dikke manen. Ze wikkelde haar vingers door zijn manen, om ze warm te houden. Cara was een uitstekende ruiter, en reed altijd zonder hulpmiddelen. Met haar kuiten drukte ze tegen zijn flanken zodat het paard in galop aansprong. De kou werd harder, maar ze had geen zin om nog langer te wachten. Ze raasde langs bomen, en door rivieren. Rende heuvels op, en hielden uiteindelijk stil naast de rand van een ravijn. Er waren voetsporen zichtbaar in het kleine beetje sneeuw dat afgelopen nacht was gevallen. Cara stijgde af, en bond haar paard vast aan een laaghangende tak. Onderweg haar reis omhoog legde ze haar hand op haar mes die in haar riem stak. Ze droeg een broek met daarover enkele lagen bovenkleding en daarover nog een keer een mantel. Het waren de kledingstukken van Gale die ze geleend had aangezien ze zelf die avond alleen maar een jurk bij zich had. En ze had geen tijd gehad om terug te gaan naar hun verborgen hut. Cara vond het nou niet bepaald erg oom Gale zijn kleding te dragen, zijn geur hing er nog in en dat gaf haar een gevoel van vertrouwen en warmte. De weg naar boven was niet lang, ze kwam tot halverwege. Ze stopte meteen toen ze iemand zag liggen, onbewust van haar komst. Plots kwam de zon van achter de bergen omhoog, haar huid prikte van de warmte. ’Niet schrikken’ Fluisterde ze waarna ze naast haar zus plaats nam in het bevroren gras. ’Ik ben het Cara’ Ze lachte warm, toen ze haar zo zag liggen, met gesloten ogen. In tegenstelling tot Loka was Cara zo anders, pas sinds de ontmoeting met Gale had ze besloten haar leven te veranderen. Vandaar haar rit naar de tombes. Haar jongere zus was altijd het losbandige type geweest, die altijd in de problemen. En Cara haar vaak uit moest helpen, of hun broer Darren. Al hij in de buurt was. Ze kwam ook te liggen en bracht haar armen onder haar hoofd als steuntje. ’Wist je nog.. toen we hier vroeger kwamen?’ Jaren geleden, als kleine meisjes. Het werd hun verboden, maar toch kwam ze hier vaak vanwege het prachtige uitzicht, en de vrijheid die ze hadden. Loka leek totaal niet op Cara, zij had witte haren en lichte ogen, Cara donkere ogen en donkere ogen. Helaas leek zij daarbij mee op haar vader en broers, Loka op haar moeder. Daar was Cara altijd een beetje jaloers op geweest. Ze slaakte een korte zucht, nu ze het eindelijk weer warm begon te krijgen. En door de herinneringen die opkwamen.
Onderwerp: Re: Dreams in sanctuarum -Cara Auditore za feb 01, 2014 1:01 am
De wind streek door haar haren heen. De wind fluisterde zachtjes haar naam. Althans dat dacht ze. Loka draaide zich om en keek recht in haar vader's helderblauwe ogen. Geschrokken deinsde ze achteruit en barstte in lachen uit. "Sis." ze kneep haar ogen tot spleetjes en omhelsde haar. "Ik miste je. Al die tijd, ben je veel veranderd. Kijk jou nou, je hebt sprekend mama's figuur gekregen! Waar zijn de jaren heen gegaan." ze zette een brede glimlach op waarbij ze haar weer omhelsde. Vervolg liet ze los en duwde ze hen beide het grasveld in. "Natuurlijk weet ik dat nog dommie. Weet je nog in de zomer? We telden de vlinders samen. En als we te laat thuis kwamen gaf pa ons op de kop. Toen nam Darren het altijd voor ons op en volgde er een discussie. Weet je nog? Ik ken nog steeds de noten van het liedje die je mij leerde." Loka friemelde wat in haar rugzak op zoek naar haar viool en snaar. Ze tokkelde enkele keren met haar vingers waarna ze het liedje begon met spelen. Ze keek haar zus uitnodigend aan. "Kom op, zingen sis!" zelf ging ze overeind gaan staan en begon op de deunen de dans te doen die ze zichzelf met der jaren aangeleerd had. Giegelend viel ze achterover vlak naast haar zus in het gras. "Dat waren nog eens tijden. Maar vertel, wat brengt jou hier? een vallende ster schitterde aan de hemel waar de eerste sterren hun plaats innamen. Maar zo snel als zij ze zag was hij alweer verdwenen. Ze sloeg haar blik neer en zuchtte. Vervolgens keek ze haar zus weer aan.
"En wat met de jongens, heb je je charmante prins al ontmoet?" Onhoorbaar grinnikte ze bij die vraag. Ze dacht terug aan haar familie. Aan haar broer Darren die haar ooit eens zijn geheim toevertrouwt heeft. Hoe het verder was gegaan had hij nooit meer gezegd. Toen haar jongste broer, Dante, waarvan ze zó wist dat hij een oogje op iemand had. Uiteindelijk had ze het hem op de man af gevraagd en had hij eerlijk geantwoord. In zijn brieven schreef hij er amper over. Maar ze wist allang dat het niets meer was. Dat de vlinders in zijn buik verdwenen waren. Alleen Michael sprak zelden over zijn gevoelens. Hij was zowat de asociaalste uit het huis. Kwam zelf zelden zijn kamer uit. In tegenstelling tot haarzelf. Zij bleef vaker uit de buurt van thuis. Moest het niet hebben om op haar kop te krijgen van haar vader. Uiteindelijk haalde ze zich ook wel dagelijks de problemen op de hals, en kreeg ze alsnog op haar kop, maar dat was het fijne van buiten zijn voor haar. Loka grinnikte bij de gedachtes waarna ze haar het beeld van vroeger weer probeerde op te halen.
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: Dreams in sanctuarum -Cara Auditore
