A man willing to fight for what he wants, deserves what he gets.

De geur van de frisse zoute lucht deed de mondhoeken van de man opkrullen. Zijn heldere ogen gericht op de stad die voor hem lag met alle drukte en bezigheden dat het liet leven. Jack genoot van de rust, de bewegingen van The Ligeia de meeuwen die schreeuwde naar voedsel en de wapperende zeilen. Ze waren nu al enkele dagen terug in het vertrouwde dorp. Hoewel het enige vertrouwde was dat hij wist dat hier zat mensen met veel goud waren. Zijn tanden ontblote zich bij de gedachte van het blinkende metalen goed wat nog lekkerder rook dan de zee. ''Captain! Captain.'' Werd er van ver uit de boot geroepen. Jack zijn grijns verdween en één van de nieuwe rekruiten kwam haastig aanrent vol bloed en zeet. Jack hief één van zijn donkere wenkbrauwen op, wat was er nu weer. Die nieuwe lui moest je ook continu in de gaten houden. ''Vertel.'' bromde Jack richting de jonge die naar adem snakte. ''Het is.. het is.'' Hijgende hij verder. Jack verloor zijn geduld nogal snel en greep hem bij zijn kraag en trok hem omhoog. ''Nou?'' sprak hij snors. ''Het is McGibben, hij is ernstig ziek en heeft medicijnen nodig.'' Jack zijn ogen werden voor een moment groot en stond vol verbaasd te kijken naar de jongen alsof hij tegen hem loog. Hij liet hem los en zonder ook maar een woord te zeggen tegen de jonge versnelde hij zich tot onder het dek richting de slaap plaatsen. De mannen die zich hier onder bevonden waren druk met hun taken of anders zich aan het bezatten. Toen hij bij McGibben zijn slaap plek kwam was de ''Docter'' van het schip Mr.Teal er bij. Zijn uitdrukking zei al meer dan Jack nodig had aan woorden. ''Wat is er nodig.'' Sprak hij helder. McGibben was een oudere man zeer slim en had altijd achter Jack gestaan als captain. Zijn meest vertrouwde lid van zijn bemanning. Jack gaf het niet graag toe maar McGibben was erg belangrijk voor hem, Heel misschien als je door zijn egocentrische karakter heen zou breken was hij wel de meest belangrijke. Mr.Teal fronste '' Een kruid, Hypericum perforatum tegen de pijn. Haal het bij een docter in het dorp.'' sprak zijn krakende stem ''hmn..Don't move old man. I'll be back'' en Jack legde voor een enkele seconde een hand op McGibbens schouder. Meer dan een kuch kwam niet meer uit zijn keel. Jack  draaide zich om waarop Mr.Teal nog sprak. ''Het kruid is duur, erg duur in dropen als deze, al halen we het niet om het ergens anders te halen.'' Een grote grijns kwam op Jack zijn gezicht, ''Wie zegt dat ik ga betalen. I'm captain Mormont ya know!? I take what is mine and what will me mine '' En Jack Vervolgende zijn passen. Mr.Teal zuchtte ''Zorg dat je niet opgepakt word hij heeft het snel nodig.'' Jack lachte enkel hard terwijl hij zijn weg naar het dek weer vervolgde. Met een versnelde stap schoot hij het .. in pakte zijn geweer en zwaard en trok zijn lange jas er overheen. Voordat hij zijn gedaante van de The Liagia verdwenen was en hij voet zetten op het vaste land draaide hij zich om '' John ya in charge! Don't fail, don't let her get harmd!'' John knikte en gaf gelijk bevelen aan de nieuwe opgekochte jochies die flink wat training mochten hebben.

Zijn gelaat stond nors, diep in gedachte maar enkel gericht op het kruid wat hij moest hebben. Hij had één van zijn bemanning wel op pad kunnen sturen maar dan was het leven van McGibben over tergende tijd dat ze hun kop zouden laten zien. Zijn handen waren gebald tot vuisten en breed liep hij over straat, niet van plan om voor iemand uit de weg te gaan. Al was het niet de bedoeling dat hij guards tegen kwam, hoe lang hij ook weg was geweest zijn naam was niet snel verdwenen. Aan het einde van de hoofdstraat wist hij dat er een dokter achtig figuur was die de zooi wel moest hebben. Met zijn schouder beukte hij tegen een jongere vent die met wat kratten liep te klooien waardoor ze op de grond vielen en alle aardappelen overal lagen. ''Hey! kijk waar je loopt!'' Jack wilde doorlopen maar de jonge pakte hem aan zijn arm. Voor een seconde stopte Jack en draaide zijn hoofd totdat zijn kin in één lijn was met zijn schouder. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij hem toe met zijn lichte ogen. De jonge man wild nog wat zeggen maar sloot zijn mond al snel toen jack zijn jas iets opzij hield waarbij zijn pistool te zien was. Niet dat hij echt intesie had hem te doden, nouja als hij hem nog langer op zou houden misschien. Gelijk liet de jonge los en begon zijn aardappelen te verzamelen. ''I tought so.'' mompelde Jack met zijn mondhoeken iets opgekruld. Hij voelde dat mensen naar hem staarde hoorde ze fluisteren maar hij kon er enkel van genieten, ze waren ook allemaal het zelfde. Bij het gebouw aangekomen zwaaide hij de krakende deur open die met een harde bonk tegen de muur aan kwam. De wat mollige vrouw stond stokstijf stil en keek met grote ogen naar Jack die onder zijn wenkbrauwen door het pand bekeek. ''Waar is je vent'' sprak hij hard. En op dat moment kwam de oudere maar vriendelijke man van een kamer achter naar voren. ''Dat ben ik. Kan ik u helpen meneer.'' Ik zoek een kruid tegen pijn.'' bromde hij hem toe. ''Oh Hypericum perforatum bedoelt u vast.'' Jack zuchtte vol ongeduld. ''Het kan me niet schelen ouwe vent hoe het heet geef me dat kruid voordat ik me geduld verlies en je er spijt van krijgt dat jullie ouwe ratten zo langzaam zijn.'' siste hij. ''Uhm ik moet je teleur stellen, maar dat kruid hebben wij niet.'' Jack balde zijn handen weer tot vuisten en schoot op de man af. Hij had nou niet echt veel geduld voor vreemde en zeker niet met tijds druk. ''Jij gaat mij haar fijn uitleggen waar ik dat kruid kan vinden.'' En hij hield zijn zwaard tegen de mijn zijn keel. De vrouw gilde hard, dat als guards langs zouden lopen ze zeker zouden komen kijken. ''Ik heb dit zwaard voor het ontbijt nog geslepen dus als je je vent niet kwijt wilt raken dikke.. zal ik je mond houden met dat gekrijs van je'' Het was stil na zijn woorden. De man enkel snakkend naar de woorden. ''Je kunt het halen bij een meer verderop in het bos. Het is een halve dag lopen.'' Jack liet de man los en stopte zijn zwaard terug. ''Goed. En jij gaat me daar brengen ouwe vriend.'' De man knikte zachtjes. Jack liep richting de deur. ''We gaan nu, en zorg maar dat je geen rare dingen uithaalt. Zo kun je er nog eens levend vanaf komen.'' En Jack liep de deur uit. De man pakte zijn tas zei zijn vrouw gedag en volgde Jack.

Uren gingen voorbij zonder dat Jack ook maar een woord zei. Hij probeerde geduld te hebben maar die vent leek niet echt bang te zijn. Hij ratelde maar door over medicijnen zijn kinderen enzovoort. De enige reactie dat van Jack af kwam was een brom. Hij hield niet van het land, hij zat liever op zee en zeker in bossen als deze voelde Jack zich zeer ongemakkelijk. Hij geloofde niet in dingen zoals draken maar, hij wilde de kansen klein houden er één tegen te komen. ''Daar'' riep de kleine doctor en rende naar de rand van het meer waar een miezerig plantje stond. De omgeving was prachtig bijna magisch door de verschillende kleuren, de vreemde inval van licht door het bladerdenk wat boven hen hing en de vreemde geur van verbrand maar fris. Het was ook een zeer andere temperatuurd dan daar waar het dicht bevolkt was, het was bijna tropisch. Jack liep er met grote passen achteraan. ''Is dit alles.'' bromde hij de man toe toen hij het plantje uit zijn handen gristen. ''Het in inderdaad een beetje weinig maar er is vast meer.'' sprak de man en hobbelde verder rond het meer. Jack voelde een vreemde rilling opkomen, zo'n eentje in je onder maag die je niet kon plaatsen. ''Stop met lopen kleine.'' siste tussen zijn tanden door. ''We worden bekeken.'' sprak hij langzaam verder terwijl hij onder zijn wenkbrauwen door door het dichte bos probeerde te turen en zijn hand op zijn zwaard rusten