▸ De klok maakte hetzelfde, haast angstaanjagende geluid als altijd. Zijn ogen volgden om de seconde de wijzer die elke keer weer dichter bij de twaalf kwam. Uren aan een stuk. Zo zat hij hier al meer dan twee uur zijn tijd te verdoen met het volgen van hetzelfde ritme van de wijzers. Tot plotseling zijn deur open ging. De koude trok onmiddellijk in de kamer. Geen blik schonk hij waardig. In plaats daarvan liet hij zijn hoofd gewoon op zijn armen liggen. Kijkend naar de wijzers. 'Mijnheer, u hebt bezoek beneden' Quinten zuchtte en ging overeind staan. De bediende hield de kamerdeur voor hem open. Rustig wandelde hij zijn kamer en de trap af naar beneden. Drie mannen, waarvan hij één kende als de leider, stonden in de woonkamer wat te praten met zijn moeder. Hij nam aan dat de twee andere mannen de bodyguards waren. Hij knikte vriendelijk naar de ouwe heer in het midden. Hij gebaarde naar Quinten om te gaan zitten. In zijn eigen huis. Heel vreemd deed het hem niet, maar heel normaal vond hij het ook weer niet. De oude heer nam de leiding. 'Dan komen we nu even ter zake. Mevrouw, mijnheer, met jullie toestemming zullen we Quinten meenemen en hem opleiden. Mochten jullie bedenktijd willen, ik blijf nog tot morgen hier.' De man keek eerst hem aan, vervolgens zijn moeder, en als laatste zijn vader. Zijn vader kwam naar zijn moeder toe gewandeld en ze zeiden iets in een onverstaanbare taal. Kennelijk over hem want ze konden hun blik niet van hem afhouden. Zijn vader stapte op de oude man af. 'Wij willen zeer graag dat u onze zoon opleidt. Quinten, stel ons niet teleur, en leer zo veel als je weet, zodat je later ons familiebedrijf kunt overnemen. Wanneer zijn de opendeurdagen trouwens?' Nu keek hij de oude man terug aan. 'Het spijt ons mijnheer, maar onze universiteit doet niet mee aan opendeurdagen. Het is een gesloten universiteit en dus zult u uw zoon de komende tien jaar niet meer terug zien.' Zijn moeder kwam naast zijn vader staan en zei weer iets tegen hem in dezelfde onverstaanbare taal. Hij zag zijn vader vaak knikken en schudden met zijn hoofd. Uiteindelijk schudde hij de ouwe heer zijn hand. 'U zult geen spijt hebben van uw beslissing.' De man keek hem vervolgens terug aan. Uit respect ging hij rechtstaan en liep hij samen met de twee bodyguards en de ouwe heer naar de koets. De ramen in de portieren werden verduisterd door donkere gordijnen. Toen boog de ouwe heer zich naar Quinten toe. 'Welkom bij de templars, Quintus. We houden je al een tijdje in de gaten, en hoewel je nog jong bent, val je behoorlijk veel op door je buitengewone goede vechttechnieken. Natuurlijk valt er nog een lange weg af te leggen voor je, en vandaag begint deze hier.' De lach om de heer zijn lippen bleef hem bij.

Met een ruk werd hij terug wakker. Badend onder het angstzweet. Zijn hand ging over zijn voorhoofd heen die gloeiend warm had gekregen. Hij hielp zichzelf zijn bed uit en ging aan het raam gaan staan. De sterren schitterden die nacht. Vervolgens ademde hij eens diep in en uit en wandelde zijn kamer uit. De gang van het kasteel was stil. Tien jaar later, was hij het nog steeds niet gewoon. De vlammetjes van de kaarsen die de gangen verlichtten sluimerden. Hij zette zijn kamerdeur op een kiertje en wandelde de trap af naar de leefruimte. Achter de deur hoorde hij nog steeds stemmen wat hem niet verwonderde. Krijgers met een nachtmissie bleven tot lang in de nacht wakker. Hij opende de deur en wandelde de leefruimte in. Verschillende blikken vielen op hem neer. "Praat maar gerust verder." Zelf ging hij plaats nemen in een éénpersoons zetel. Hij deed zijn best om het gesprek mee te volgen, wat tot zijn verbazing bijzonder moeilijk ging door zijn vermoeidheid. Eén van de krijgers wende zich tot hem en allemaal keken ze hem aan. Quinten schudde zijn hoofd. "Het spijt me, wat zei u?" De man herhaalde zijn vraag. "Ik, ik kan de slaap niet vatten. Da's gewoon alles." De man praatte, net zoals alle anderen, weer terug verder met elkaar. Ondertussen zuchtte Quinten en ging terug overeind staan. Hij wandelde de leefruimte uit en liep naar buiten. Het plein was stil en verlaten. Maar dat baarde hem geen zorgen. Hij stapte op de grote stadspoort af, hees deze wat omhoog waardoor het voor hem mogelijk was om naar buiten te gaan, en wandelde het bos vervolgens in. Hij hoorde de poort nog net achter hem dichtslaan.

De bomen omringden hem. Vanaf dat moment namen zijn ogen een beweging waar. Terstond was hij klaarwakker en liep hij achter de schaduw aan. Hij hoorde bladgeritsel boven hem wat hem duidelijk maakte dat hij of zij zich via de bomen verder bewoog. Zijn blik ving een glinstering van wat metaal op in het bladkruin. Hij rende achter het kleine beetje licht van dat moment aan tot hij vlak bij een ravijn terecht kwam. Het bos hield op vanaf dat moment. Zijn zintuigen plaatsten zich op scherp. Toen zijn ogen wat beweging waarnamen wat verderop in het bos. Hij verplaatste zich geruisloos over de grond. Dankzij zijn zachte jagerstred wist hij al vaak het gevaar te ontkomen. Zijn blik viel op de persoon in kwestie. Aan de bouw te zien was het een meisje. Maar hij wist haar niet precies ergens bij te plaatsen. Ondanks de donker die er heerste in het bos wist hij gemakkelijk haar contouren te omvangen. Hij stapte op het meisje af en legde zijn hand op haar schouder.

Het meisje schrok en haalde haar mes door zijn hand. Even verbeet hij de pijn maar weldra was het al voorbij. Dankzij z'n ruwe handen wist hij al veel pijn te doorstaan. Het meisje sprong overeind. 'Het s-spijt me meneer. Ik dacht dat u iemand anders was.' Quinten lachte. "Het is in orde. Maar wat doet zo'n jong meisje als jij hier alleen 's nachts in een donker bos? als ik vragen mag?' Het meisje keek met haar bruine ogen hem aan.

'Ik, ik ben weggelopen van huis meneer. Mijn vader sloeg mijn moeder zo vaak. En nou sloeg hij ook mij.' Ze toonde haar rechteroog die blauw zat van de slagen die ze kreeg. "Zeg maar gerust Quinten. En kom maar mee. Ik was juist van plan een wandelingetje te maken. Als je wilt kun ik je gerust onderdak aanbieden." Het meisje haar ogen blonken van geluk. Quinten beantwoorde met een lachje. Het meisje kwam nu naast hem lopen. 'Ik ben trouwens Ina.' Quinten knikte. Voor hij iets wist te verzinnen om het gesprek levendig te houden kwam Ina al af met iets anders. 'Mijn vader was een moordenaar. Ik heb hem één keer betrapt toen hij iemand vermoorde. Toen was hij kwaad op mij omdat ik hem betrapt heb. En toen hij weer even later weer terug thuis kwam was hij dronken en sloeg hij mama. Hij was vaak dronken. En de ochtend erna had hij een kater en kwam hij zijn bed niet uit. Toen werd mama kwaad op hem, en hij op haar. Er was zo vaak ruzie in huis. En mijn broer en ik waren er altijd de dupe van. Mama was dan kwaad, en papa was dan kwaad, en schold ons uit voor allerlei dingen.' Quinten knikte duidelijk tot hij door had dat ze uitgepraat was. "Dat, is inderdaad heel erg. En waar is je broer nou?" Het meisje keek hem terug aan. Voor het eerst zag hij de traantjes blinken in haar ooghoeken. 'Hij verblijft bij onze oom. Maar er was niet genoeg voedsel meer, en dus ben ik daar maar vertrokken.' Quinten knikte. "En je zegt dat je vader een moordenaar is? Is hij dan soms een assassin?" Het meisje keek hem met grote ogen aan. 'J, ja, hoe weet je dat?' Quinten probeerde het zo goed mogelijk uit te leggen wat voor het meisje verstaanbare taal was.

"Nou kijk, ik behoor tot een groep, die de mensen helpen, en de assassin's proberen uit te roeien. Het zijn gemene mensen die andere mensen doden, net zoals je vertelt over je vader." Hij keek het meisje weer terug aan. Vervolgens knikte ze wat voor hem een teken was dat hij het goed uitgelegd had. "Wat denk je er trouwens van, ik bied jou onderdak aan, en we zullen morgen eens een bezoek gaan brengen aan je broer. Vind je dit goed?" Ina's ogen blonken terug van opwinding. Ze hoefde niets te zeggen wat voor hem al duidelijk was. "We zijn er. Ik weet iemand wonen waar je gerust zult bij kunnen intrekken. Het is een lieve dame die veel over kruiden af weet. Daarom is ze ook de kruidenier van de stad. Zullen we even bij haar aankloppen?" Het meisje knikte. Quinten opende gauw weer de poort die een eind omhoog ging, en sloot ze vervolgens weer achter hen. Hij begeleide het meisje naar het huisje van de kruideniersvrouw. Hoewel het midden in de nacht was hoorde hij haar nog steeds bezig in haar huisje met het één of ander. Vervolgens klopte hij aan, en binnen enkele seconden opende ze haar deurtje. 'Kom toch binnen.' Quinten knikte dankbaar bij haar aanbod. "Ik dank u, maar ik ben zo weer weg. Maar mag ik u dit aangename gezelschap aanbieden. Het kind was alleen in het bos vannacht, ze was weggelopen bij haar ouderlijk thuis." De vrouw keek Ina aan en glimlachte vriendelijk naar haar. 'Maar natuurlijk.' "Ik dank je voor de zorgen die je op je neemt." De vrouw keek hem weer aan. 'Dat is het minste wat ik voor dit kind kan doen.' Quinten knikte dankbaar. "Ik kom haar morgen middag terug halen, we zullen samen haar broertje gaan opzoeken. Nogmaals bedankt voor de zorgen." Quinten zwaaide nogmaals naar het kind en de vrouw waarna hij weer terug richting de poort wandelde.

Opnieuw liep hij buiten de muren waar hij onmiddellijk ging patrouilleren tot hij erbij in slaap viel tegen de buitenmuur. Onder een hemel vol sterren, en het gezang van vele nachtvogels.

Open