De grond onder zijn massieve poten voelde vreemd aan. Net zoals de koude lucht die tegen zijn schubben aan kwam. Het was allemaal zo echt, en het leek allemaal zo nieuw. Toch was het nog steeds hetzelfde als vroeger. Lucht was nog steeds lucht en de grond was nog steeds de grond. Daar was niets aan veranderd, het was gewoon dat hij het zo lang niet meer had gevoeld. Odvahgaar voelde zich als herboren, en in zekere zin was dan ook waar geweest. In de tijd dat hij hier terug was, in deze nieuwe wereld, waren er al zoveel slachtoffers geweest. Eerst waren het de mensen geweest die hem probeerden vast te houden, het had er alleen maar voor gezorgd dat hij kwader werd en uiteindelijk uit brak. Nu nog was hij niet blij. Heel de wereld was veranderd en van de natuur schoot veel minder over dan vroeger. Hele steden waren gebouwd en mensen deden alsof ze het superieure ras was. Alsof ze beter waren dan al de rest. Die gedachten ging nog wel veranderen. Odvahgaar ging ervoor zorgen dat er naar hem geluisterd werd, dat hij gevreesd werd. Dat al de Dov weer gevreesd werden! Die tijd was er nog lang niet. Nog steeds waren er mensen die dat niet in hen geloofde. Die dachten dat ze niet bestonden en dat ze niets meer waren dan een legende. Jammer voor hen, daar ging nog wel wat verandering in komen.
De zon was ondertussen langzaam aan het opkomen. De lucht zag nog roos door de zon die achter de wolken vandaan begon te komen. Dezelfde zon zorgde ervoor dat een straal licht de grot in scheen, en meteen schoten de ogen dan de Dovah open. Het ware gelige ogen die er angstaanjagend uitzagen. Samen met de hoorns op zijn kop maakte het er niet beter op. Zelfs als hij zijn hoorns plat legde – zoals nu het geval was – zag het er angstaanjagend uit. Je wou gegarandeerd niet dat die hoorns in contact kwamen met je lichaam. Als dat het geval was kon je het al vergeten dat je heel ging weg geraken. Terwijl dat Odvahgaar zich recht zetten. Voorpoten had hij niet, maar zijn vleugels namen de plaats in. Rustig ging de grote Dovah uit de grot. Het was zijn schuilplaats die heel hoog in de bergen lag. Het was er koud, er lag sneeuw, veel sneeuw en er was zeer veel wind. Hij mocht dan wel het element vuur beschikken, dat betekende niet dat hij hier in zijn nadeel was. In tegendeel zelfs, zijn lichaamswarmte was veel warmen dan dat van een mens, of eender welk dier. Bij koude temperaturen warmde hij meteen op wat ervoor zorgde dat hij nooit onderkoelt zou raken. Sneeuw zou zelfs smelten onder hem. Toen hij eenmaal buiten was vloog hij meteen wat omhoog om vervolgens weer snel te landen tegen de berg. De klauwen aan zijn vleugels haakte zich in de rotsen. Stukken rots braken af en rolde naar beneden, en iedere keer dat hij weer een stuk hoger klom vielen de stukken naar beneden. Ondanks dat de berg afbrokkelde, bleef hij hangen en klom hij aan een hoog tempo verder. Al snel bereikte hij de top van de berg en daar bleef hij hangen. Odvahgaar keek om zich heen, nam de omgeving in zich op voor een luide brul zijn keel verliet. Het vulde heel de omgeving, en van op kilometers afstand zou je hem zelfs nog duidelijk kunnen horen.
Nadat de brul gedaan was zetten hij zich af en spreiden hij zijn grote vleugels. Hij hield zijn vleugels wat dichter tegen zijn lichaam aan om in een duikvlucht razendsnel naar beneden te kunnen geraken. Odvahgaar was misschien niet de grootste Dov die bestond, maar wel de oudste en vooral de snelste. Hij was flexibel, woog minder dan de meeste en was ontzettend snel. Niet te vergeten had hij nog een x aantal andere voordelen. Zijn vleugels spreiden zich meteen toen de grond onder hem zichtbaar werd. Van sneeuw was hier veel minder en de omgeving was bedekt met bomen. Door zijn vleugels te spreiden vertraagde hij om vervolgens rustig te kunnen landen op een open plek. Om de omgeving in zich op te nemen stak hij zijn kop hoog in de lucht en al snel viel zich één ding op. Een mens. De hoorns op zijn kop, nek, rug en staart gingen meteen overeind staan en hij draaide zich meteen op. ‘Wel…wat hebben we hier?’ zei Odgvahgaar twee keer, eerst in zijn eigen taal, die niet kon worden verstaan door de mensen, en vervolgens in de menselijke taal.

Gale moest wel gek zijn om dit bos door te steken. Hij was opzoek gegaan naar een kampement van de Templars, die moest ergens aan het rand van het bos zijn of al tegen de richting van de voet van de berg. Hij hoopte dat ze ergens in het bos opgevreten waren door een Dov. Hij zat er namelijk niet op te wachten om zelf opgevreten te worden. Hij was dan nu ook extra stil, hij ging daardoor wel langzamer vooruit. Maar bij elk takje dat kraakte onder zijn voeten bleef hij even stil staan om te kijken of hij niet de aandacht had getrokken van beesten waar hij geen aandacht van wilde hebben. Hij schoof wat bladeren op zij om verder te kunnen lopen. Op de een of andere manier voelde hij zich zenuwachtig. Zo lang hij dit maar door lopen had, dan was hij op de open vlakte en kon hij zijn aanvallers weer zien. Al zou je denken dat zo'n draak zo ook wel te zien was. Die beesten konden zich heel goed verstoppen. Dat was de grootste angst die nu bij Gale was. Dat hij straks op een staart zou trappen of een poot en dat hij meteen van zijn leven beroofd zou worden. Gale moest even stil blijven staan bij het idee. Hij had maar een keer eerder een Dov gezien en dat was bij Marvel. Nou was hij toen heel heldhaftig op dat beest gaan springen, maar toen moest hij om het meisje te redden. Nu zat hij in een bos vol van die beesten. Hij schrok op toen hij zware donder hoorde. Het waren geen donderslagen, het waren rots blokken die naar beneden vielen en niet heel ver bij hem vandaan. Hij rende van zijn plaats door het bos. Hij hoopte maar dat hij geen aandacht trok. Hij kon nog net op tijd weg duiken voor dat een rotsblok op hem viel. Maar niet veel later kwam zijn angst werkelijkheid. Hij rolde op de grond tegen iets aan. Hij greep met zijn handen het vast en merkte al heel snel dat het niet als steen aanvoelde. Maar heel warm en geschubd. Hij branden zijn vingers aan het beest. Gelukkig had hij handschoenen aan en was niet zijn hele hand verbrand. Zo vlug mogelijk stond hij op en wankelde een paar passen achter uit. Het beest bulderde iets, maar hij kon er niets van verstaan. Pas later drong het tot hem door dat het beest ook iets kon zeggen in zijn taal. Gale viel op zijn knieën en keek het beest aan. Hij zou niet tegen werken want dat had geen nut. Binnen een oogwenk was Gale gedood als dat beest dat wilde.
'Gale Grimmiore, ik kom uit de steden vandaan en ben richting de berg om die te beschermen tegen Templars.' Misschien was de draak goed gehumeurd en wilde hij Gale zelfs nog wel helpen op zijn queste

Odvahgaar zijn blik was gericht op het menselijke wezen. De hoorns die hij had stonden recht omhoog en hij was klaar om aan te vallen als het moest zijn. Het zag er niet naar uit dat het mens een bedreiging ging vormen. Helemaal niet, het had zelfs schrik, dat was zo hard te zien aan zijn houding. Het sprak haast boekendelen. Meteen ontspande de Dovah weer. Zijn hoorns gingen weer plat tegen zijn lichaam aanliggen, maar dat wilde niet zeggen dat hij niets meer kon doen. ‘Odvahgaar.’ stelde hij zichzelf voor nadat het mens hetzelfde gedaan had. Gale begon wat te brabbelen over dat hij een berg kwam beschermen tegen de Templars
Een sarcastische lach verliet de keel van de Draak. Traag schudde hij zijn massieve kop voor hij de andere kant op keek. ‘Jij bent van plan om die berg te beschermen?’ keurend keek Odvahgaar naar het mens en nam alles goed in zich op. Zo’n klein mens ging het in zijn eentje tegen een groep opnemen. ‘En waarom zou jij de berg dan willen beschermen?’ zijn kop hield hij dichter bij het mens dat zich had voorgesteld als Gale. Er waren nog maar enkele centimeters tussen zijn kop en het lichaam van Gale, de kleinste beweging zou er al voor kunnen zorgen dat ze elkaar zouden aanraken. De Templars waar over er gesproken werd kende Odvahgaar maar al te goed. Dankzij hen was hij hier nu terug, en daarvoor was hij hen dankbaar. Het feit dat ze hem eerst hadden opgesloten als één of ander wild dier dat je even makkelijk in een kooi kon opsluiten. Het was een fout van hen geweest, en ze gingen er nog spijt van krijgen. Niet dat Gale anders was. Het was ook een mens en ze waren allemaal hetzelfde. Odvahgaar was er zeker van dat als de man het kon, dat hij een poging zou doen om de Dovah te vermoorden. ‘Denk jij dat ik die berg niet alleen kan beschermen? Dii strunmah!’ het was een gewoonten. Hij wist dan wel hoe de menselijke taal ging, maar toch bleef hij vaak in zijn eigen taal spreken, en hij ging het niet veranderen. ‘Zu'u drehni praag hiif do osos hinskaal jul.’ Odvahgaar zetten een stap naar achter om de afstand tussen hem en Gale weer te verkleinen. ‘Waarom zou ik je zelfs geloven? Aalkos Zu'u zeyda praag wah krii hi. Misschien moet ik je maar gewoon vermoorden.’ deze keer vertaalde hij zijn zin wel voor het menselijke wezen.

Gale was over het algemeen niet bang voor dingen of wezens. Maar hij moest toegeven dat dit monster enige angst bij hem opwekte. De stekelachtige hoorns die dreigend naar voren toe staken lieten de stoere Assassins dan ook met knikkende knieën staan. Misschien was het toch maar beter als hij rechtsom keer zou maken en hard zou weg rennen. Maar zijn queste bleef achter in zijn hoofd hangen. Hij had belooft om met een rapport terug te keren zodat de aanvallen op het kamp gepland konden worden. ‘Odvahgaar.’ de bulderende stem van de draak ging door het lichaam van Gale. Zijn adem stokte in zijn keel en hij moest zich vast grijpen aan de eerste de beste boomstam om niet om te vallen van angst. Met grote ogen keek hij de draak aan en probeerde zich weer op de been te zetten ‘Jij bent van plan om die berg te beschermen?’ Gale knikte, bedacht zich dat de draak dat misschien helemaal niet zou zien. Vlug schraapte hij zijn keel om nog een klein beetje heldhaftig over te komen.
'Dat klopt Odvahgaar. Ik ben er op uit gestuurd om te verkennen en te rapporteren.' Of het nou door angst of overweldiging kwam dat de stem van Gale wat trilde kon hij niet met zekerheid zeggen. Wel kon hij zeggen dat hij nog nooit in gesprek was geweest met een draak en dat het toch wel spannend was. Hij durfde zich niet te veroeren en durfde ook zeker niet ongemanierd te praten tegen die prachtige toch wel angstaanjagende wezen. ‘En waarom zou jij de berg dan willen beschermen?’ Gale zijn ogen sloten zich uit een snelle reactie kromp hij in een toen de draak dichterbij kwam. Snel ontspande hij weer toen er niets gebeurde. Even op adem gekomen en een klein glimlachje op zijn gezicht te hebben getoverd durfde hij te antwoorden op de vraag.
'Het is mijn taak om tegen de Templar's te vechten. Ze hebben al vele schatten gestolen en ze mogen niet nog dichterbij de berg komen.' Antwoorden Gale zo beleefd mogelijk op de draak. ‘Denk jij dat ik die berg niet alleen kan beschermen? Dii strunmah!’ Gale schudden vlug zijn hoofd.
'Dat is niet mijn bewering Odvahgaar. Ik doe alleen maar wat mij opgedragen word. Misschien kunnen wij u helpen.'[/i] Gale wensten nu dat hij een keer had opgelet toen zijn broeders hem vertelde over de draken. Hij wilde niet onbeleefd zijn tegen Odvahgaar, maar hij kon zijn broeders ook niet laten stikken door geen rapport uit te brengen. De zinnen die de draak daarna uitsprak was voor Gale niet te verstaan. Hij keek wat zenuwachtig om zich heen en de angst werd groter toen de draak wel zijn zin vertaalde. Hij wilde nog niet sterven en zeker vandaag niet. Met wat angstige blik keek hij naar het grote dier.
[b]'Ik ben niet hier naar toe gereisd om u te beledigen noch om hier te sterven.' Zei Gale op vriendelijke toon. 'Ik kan u mijn hulp aanbieden of ik zal u alleen laten. Ik zal u niet in de weg staan mocht u mijn hulp willen.' De angst die nu door Gale zijn aderen stroomde was groot. Hij zou nooit ontsnappen aan het grote dier.