Rustig liep de jongen over de straten. Zijn handen staken in de zakken van zijn afgedragen broek. Net zoals zijn shirt en vest was het allebei versleten. Ooit had het shirt wit gezien maar nu zat het onder de vlekken en was het eerder een soort vuil licht bruin. Dat kreeg je nu eenmaal als je geen andere kleding had om aan te doen. Dean kon dat wel kopen, mits hij het juiste bedrag had, maar zijn geld bestede hij liever aan voedsel, drinken en een onderdak. Kleding kwam daarna pas als hij genoeg over had. Geld kwam jammer genoeg niet uit de lucht vallen. Je moest ervoor werken en dat was wat hij nu deed. Hij werkte voor zijn geld. Wel op zijn eigen manier maar het was iets. Zijn blik was gefocust op een vrouw die eind in de 30 was. Aan haar kleding had ze aardig wat geld en doordat ze druk in gesprek bleek te zijn letten ze niet op haar omgeving. Dean greep op dat moment gewoon zijn kans en liep op haar af. Enkel in plaats van haar aan te spreken pakte hij in één handige beweging het geld uit haar broekzak. Ze had het wel gemerkt dat iets niets juist was, maar toen ze zich omdraaide en riep dat ze bestolen was, was Dean al lang een eind verder op tussen de massa mensen. Niemand had door gehad dat hij het was en dat wou hij liefst ook zo houden.
Hij liep gewoon verder richting één van de rustigere straten naar één van de zeer stille straten waar hij de enige was. Of toch bijna. Vanaf het moment dat hij het rustigere gedeelten had bereikt had hij al het gevoel gehad dat iets hem aan het volgen was. Hij was er enkel niet geheel zeker van of het ook effectief zo was. Het kon namelijk zijn dat hij zich druk maakten om niets maar zijn instict vertelde hem iets geheel anders.
Dean kon soms paranoia zijn, maar nu was hij er gewoon zeker van. Iemand was hem aan het volgen maar deed het met zo’n nauwkeurigheid dat het amper opviel. Jammer voor die persoon, was die toch opgevallen. Je moest nu eenmaal niet iemand stalken die het gevoel had dat er heel de tijd iemand achter hem aan zat. Toch deed hij gewoon verder alsof hij aan het wandelen was. Het net gestolen geld had hij nog in zijn hand. Hij ging niet meteen laten zien dat hij het door had. In plaats daarvan wandelde hij nog wat verder. Het geld stak hij weg in zijn broekzak, maar in dezelfde beweging haalde hij een klein mes tevoorschijn voor hij stil stond. ‘Wie ben je en waarom volg jij mij?’ de vraag werd eerst gesteld en dan pas draaide Dean zich om. Met een strakke blik keek hij naar de persoon die voor hem stond. Zijn blik ging even snel over haar lichaam heen om te zien wat hij voor zich had. Zijn vingers sloten zich harder rond het kleine mes. Het was niet groot, maar met de juiste kracht en handelingen kon het genoeg schaden aanbrengen. Als dat niet hielp kon hij natuurlijk nog steeds over gaan op zijn vuisten. Ook dat kon serieus aankomen. ‘Antwoord nu op mijn vragen of draai je om, wandel weg en laat mij met rust.’ ze moest kiezen tussen die twee mogelijkheden, een derde optie zou er niet bijkomen. ‘Natuurlijk moet je ook vertrekken nadat je geantwoord zou hebben.’ het mes hield hij iets voor zich uit terwijl zijn voeten wat verder van elkaar weg stonden zodat hij een stevige houding had. Klaar om te rennen ls het moest, maar ook om aan te vallen als dat nodig moest zijn.


& Liliana Maldini

Dean had moeten weten dat dit eraan zat te komen. Hij had geweten dat dit eraan zat te komen maar hij had zich wel iets of wat voorbereid op dit moment. De persoon die hem gevolgd had herkende hij niet. Sommige trekjes kwamen hem bekend voor maar hij had de link niet meteen kunnen leggen. In plaats daarvan wachten hij rustig af met het mes in zijn handen. Voor hetzelfde geld had ze gewoon gezien dat hij iemand had bestolen. Als dat het geval zou zijn geweest had hij het geld toch niet terug gegeven. Hij had het op het moment te hard nodig. Eén wenkbrauw trok hij op bij haar bijdehante opmerking. ‘Ik had ook niet verwacht dat je er schrik van zou krijgen.’ antwoordde hij terug. Zijn ademhaling wist hij aardig rustig te houden, net zoals zijn hart. ‘Ik verwacht enkel dat jij je eraan houd.’ hij had geen zin in een grote confrontatie, maar die zat er niet in. Dat werd hem later duidelijk. Het werd echter al snel duidelijk toen dat ze haar zwaard boven haalde en hij en nog steeds stond met een…mes. Wel dit was zeer eerlijk. Zijn gezicht wist hij echter ook strak te houden. Met half dicht geknepen ogen keek Dean het meisje aan. Ze stelde zich voor als Liliana Maldini en toen wist hij al van waar hij ze kende. Ze was de dochter van zijn vorige ‘Meester’. Ook al had hij haar nog nooit gezien, zelfs niet op foto, hij had wel al wat over haar gehoord. Als je dagen lang in een huis opgesloten zit. Jaar in jaar uit. Dan kom je nu eenmaal zaken te weten. Soms zelfs zaken die je niet hoorde te weten, en zo was Dean veel te weten gekomen. Liliana had uitgelegd wat ze kwam doen, maar ze had die woorden verspilt. Natuurlijk wist hij wat ze kwam doen. Het stond bij wijzen van spreken op haar voorhoofd. Ze was hier om hem terug te brengen. Mooi niet dat, dat ging gebeuren. Geen denken aan. Het leven op straat was niet alles, maar hij ging niet terug. Wie weet wat er hem dan te wachten stond. Hij zou dan niet gewoon een dag of twee zonder eten en drinken moeten leven. De straf zou wat erger zijn dan dat, en eerlijk gezegd had Dean geen zin om daarover na te denken. ‘Maar natuurlijk kom je mij terug halen. Je vader moet mij vast wel hard missen. Ik durf te wedden dan hij s’avonds in bed wakker ligt en moet huilen omdat ik weg ben.’ de sarcasme waarmee hij dat uit sprak drupte er bijna vanaf. Geen moment had hij zijn blik van haar afgehaald, en dat was hij ook niet van plan. Hij had geen schrik van haar, en dat ging hij laten zien ook. ‘Wel zeg je vader maar dat deze stoute slaaf niet terug komt.’ nu pas zetten hij één stap naar achter. Misschien moest hij maar gewoon wegrennen in de hoop dat hij sneller kon zijn dan haar.

‘Ik moet normaal doen?’ met één vinger wees hij naar zichzelf. ‘Ik ben hier niet degene die slaven in huis neemt. Die kleine kinderen koopt om ze vervolgens tot slaaf te maken!’ het was niet normaal. In zijn ogen was het toch niet normaal. Hij had vaak gezien hoe dat een kind gekocht werd en eerst niet deed wat hem of haar gevraagd werd, maar uiteindelijk veranderde dat. Ze gaven op en accepteerde het leven dat ze hadden. Jammer voor iedereen was Dean niet zo. Hij deed wat hem gevraagd werd, maar hij had het niet geaccepteerd. Dean haalde diep adem om zelf weer rustig te worden. Het had echter geen effect. Hij was kwaad. Kwaad omdat hij eindelijk vrijheid had en het hem weer ontnomen ging worden. Niet dat, dat het enige was. Om precies dezelfde reden had hij ook schrik. Hij wou gewoon niet terug naar zijn oude leven maar het zag er niet naar uit dat hij iets te willen had. Het had nooit uit gemaakt wat hij wou, dus waarom zou het nu wat uitmaken?
Ze waarschuwde hem om niet weg te lopen en als hij het toch deed dat ze hem makkelijk in kon halen. Dean besloot daar maar niets over te zeggen. Misschien was het inderdaad zo en als dat zo was kwam hij er maar al te snel achter. Het was niet het beste idee, maar wat maakte het uit. Gewoon mee gaan was ook niet het beste idee. Toch bleef hij nog staan en wachten hij tot haar uitleg gedaan was. Bij haar tweede punt werden zijn ogen groot van verbazing. Ergens was hij blij, maar langs de andere kant ook weer niet. Dean was namelijk nog steeds niet helemaal vrij. Dus hij was niet meer van haar vader? Dat was in ieder geval al één positief iets. Toch vergat Lilliana iets heel belangrijk, en waarschijnlijk ging ze er ook niet meer akkoord maar toch. Dean was van niemand. Na al die jaren was hij eindelijk weg geraakt omdat zijn meester onvoorzichtig was geworden. Hij had gedacht dat de jongen nu geen actie meer zou ondernemen om nog te ontsnappen. Jammer voor hem was dat niet zo geweest. Hij wende zijn blik echter af toen ze had gezegd dat hij nu van haar was. Dat mensen dit zelfs goed konden keuren. Zacht schudde Dean zijn hoofd voor dat hij haar weer aan keek. ‘Je hebt het verkeerd, ik ben van niemand. Ik heb het recht om vrij te zijn.’ hij had de zin nog maar net uitgesproken of hij draaide zich om zodat hij weg kon rennen, en dat was ook precies wat hij deed.  Het kon goed zijn dat hij geen kans maakte, dat ze inderdaad sneller was maar hij kon het niet laten om het te proberen. Nu hij eindelijk vrij was ging hij dat niet zomaar veranderen. Hij ging zich niet gewoon overgeven. Als Lilliana hem wou hebben moest ze er wat voor doen. Zo snel dat de jongen kon probeerde hij weg te rennen en ervoor te zorgen dat Lilliana hem uit het oog verloor.

Het was niet dat Dean erom stond te springen om terug te gaan. Wie weet wat hem daar allemaal op hem stond te wachten. Hij was namelijk ontsnapt en vervolgens had hij ook nog geweigerd om terug te komen. Het waren niet echt de zaken waar ze blij om gingen zijn. Maar dan nog, wat hadden ze verwacht? Dat hij gewoon terug zou gaan? Dat hij met plezier naar daar ging gaan zonder tegen te werken. Als dat het geval was moesten ze echt leren hun hersenen te gebruiken. Toen ze durfde te beweren dat ze niet zoals haar vader was rolde Dean met zijn ogen. Natuurlijk was ze niet zoals hem. ‘Ho nee, het zijn niet enkel de rijken, de arme zijn even erg.’ ze moest zich niet zo aangesproken voelen. Het waren niet enkel de rijke mensen die het leven van andere konden vernielen, maar ook de armen. Het waren namelijk de arme die dat zijn familie hadden vermoord. De enige reden dat ze Dean hadden laten leven was omdat ze dachten veel geld aan hem te kunnen verdienen en ze hadden gelijk ook. ‘En je mag ook niet vergeten dat je zelf kiest hoe je bent.’ Met een doordringende blik keek Dean Lilliana aan zonder zijn ogen van haar af te halen.
Vervolgens had de jongen gedacht dat hij wel weg kon geraken ondanks haar waarschuwing. Zelf was hij aardig snel en dus had hij gedacht dat hij wel een kans had gemaakt. Hij was namelijk vaker een straat in gegaan, ging tussen de mensen door in de hoop haar zo te verliezen. Dean had dan ook gedacht dat ze weg was geweest toen hij haar nergens meer zag. Toch had hij het zeker voor het onzekere genomen en nog even verder gerent tot hij dacht dat hij haar wel kwijt zou zijn geraakt. Zijn pas had hij vertraagd, en dat was misschien wel het domste dat hij had kunnen doen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Lilliana aankomen. Ze was te snel om er echt op te kunnen reageren en voor Dean het goed besefte lag hij op de grond en zat Lilliana op zijn rug. De landing was niet bepaald zacht geweest, en een kreun van pijn had zijn mond verlaten.  Zijn ogen had hij voor even dicht geknepen voor hij vluchtig om zich heen keek. Mensen keken wel, maar niemand deed ook maar aanstalten om te helpen. Hij had nog een poging gedaan om haar af zijn rug te krijgen, maar dat gaf hij al snel op. Dean zuchten nog luid voor hij zijn lichaam liet ontspannen. Het had geen zin om zich te verzetten, dat had hij nu wel door gehad. ‘Ik zal wel meekomen.’ zei hij zacht. Lilliana moest echter niet denken dat hij het hierbij zou laten. Nu had ze dan misschien gewonnen, maar dit was lang niet het einde. ‘Als je van mij af zou gaan kan ik recht staan.’ Dean probeerde haar zo goed mogelijk aan te kijken. Op zijn gezicht was geen enkele emotie te zien. Waarom zou hij ook? Het was niet dat hij gelukkig was op het moment, en hij gunde het haar niet om te laten zien hoe hij zich nu werkelijk voelde.

‘Denk je dat ik zoveel andere keuzes had? Ik heb niet kunnen kiezen wat ik werd, ik werd ook gepushed om één bepaalde weg te volgen enkel was het bij mij niet op de meest vriendelijke manier. Heb jij als kind van 8 uren per dag op de grond gezeten met een borstel om de grond te schrobben? Voor die zaken heb ik ook niet gekozen, maar toch ben ik niet van plan om het als normaal te gaan bezien. Laat staan dat ik mij ga laten doen gewoon omdat jullie dat willen. Ik zal blijven vechten voor mijn vrijheid en niemand kan er wat aan veranderen. Je vader niet maar jij ook niet.’ met een strakke blik keek Dean naar haar. Het was iets waar hij zeker van was, en zijn gezicht stond vast beraden. Alles wat hij zei meende hij. Ze mochten hem zo vaak slaan als ze wilden, hem vernederen zo hard dat ze wilden maar dat ging niets veranderen, helemaal niets. Dean wou vrijheid en ooit ging hij die krijgen, wat dat hij er ook voor moest doen. Hij was koppig genoeg om te blijven doorzetten. Wat hem wel irriteerde was het feit dat Lilliana dacht dat ze zo’n verschrikkelijk leven had. Als ze ook maar even van plek konden veranderen.
Toen dat Lilliana hem echter op de grond had weten te krijgen en hij nergens heen kon besloot hij zich voor toen over te geven. Er was niets dat hij nog kon doen. Zij was degene die bewapend was en hij had totaal niet. Ze had Dean ook nog terug recht getrokken en dan zijn handen op zijn rug vast geboden. Met tegen zin had hij haar laten doen terwijl dat hij haar geen enkel moment aan keek. Hij moest toegeven dat hij zich soms misschien schaamde om wat hij was. Langs de andere kant was het niet nodig, want niemand lette werkelijk op hem. Hij liep er maar wat bij voor de vuile klusjes te doen.
Het moment van koppig zijn was voor even gedaan want hij volgde Lilliana maar gewoon toen ze verder ging, op weg naar twee paarden. Dean zijn ogen gingen van het bruine paard naar Lilliana zonder ook maar iets te bewegen. Hoe was hij van plan om op dat beest te geraken zonder dat hij zijn handen kon gebruiken? Zonder er iets over te zeggen bleef hij staan. Ze moest haar fout zelf maar in zien, hij ging het haar niet zeggen. Misschien moest hij maar eens beginnen met gewoon helemaal niets te zeggen, dan kon hij ook niets verkeerds zeggen. Waarschijnlijk zou dat echter ook niet goed zijn want zeg nu zelf; alles wat hij deed was verkeerd. Nog steeds had hij niets gezegd terwijl dat Lilliana wel wat had gemompeld. In plaats daarvan had Dean om zich heen gekeken. Hij had geprobeerd om iemands blik op te vangen in de hoop dat er iemand zou helpen maar niets. Pas toen het niet werkte en ze vroeg om zijn naam keek Dean Lilliana aan. ‘Dit meen je niet serieus?’ vroeg hij verbaast. Eerst ging ze hem op de grond duwen, hem dwingen om terug te gaan. Om terug naar zijn oude leven te gaan dat hij zo haatte om vervolgens zijn naam te vragen. Dacht ze dat het alles zou veranderen als ze zijn naam wist. 'Dean.' zei hij uiteindelijk met een zucht.