De boer bleef maar door ratelen over hoe slecht zijn oogst deze keer was geweest. Alsof het Kyle wat uitmaakten, hij wou gewoon dat de reis al achter de rug was en niet meer. Het was omdat hij niet wou wandelen dat hij voor dit vervoer had gekozen, achteraf gezien had hij beter gewandeld. Normaal zou hij ook gewoon van stad naar stad hebben gewandeld maar een boer die voorbij kwam bood een lift aan. Op dat moment klonk het als muziek in de oren, maar nu was het kattengejank. Andere woorden waren er niet voor. Ze waren al 1 uur onder weg en de man had nog geen moment gezwegen. Kyle kreeg er gewoon hoofd pijn van en hij werd gek. De kar waar hij in lag –en die werd voortgetrokken door een paard- was ook niet de meest comfortabele. Het lag vol stro, kraakte langs alle kanten en de Templar had soms ook het idee dat er ook mest werd vervoerd in de kar. Dat was het ding waar hij in lag. Naast de boer was er geen plek meer om te zitten dus daarom was de jongen gedwongen geweest om vanachter in de kar te zitten.
Toen dat het even stil was geweest had Kyle opgezucht gezucht, maar die stilten duurde niet lang. Da was het moment geweest wanneer de jongen het beu was geweest. ‘Meneer, kunt u alstublieft u paard laten stilstaan?’ hij ging het eerst vriendelijk proberen. Als de man het niet ging doen zou hij wel zwaarder handelen. Het was niet nodig geweest. De man liet zijn paard halt houden en draaide zich om zodat hij Kyle kon zien. ‘Waarom? Is er soms een probleem?’ vroeg de man verbaast toen dat Kyle van de kar af sprong en op beide voeten terug op de grond lande. Met een nep glimlach op zijn gezicht keek hij naar de man. ‘Natuurlijk is er geen probleem.’ zei Kyle met dezelfde glimlach op zijn gezicht. Vanonder zijn jas haalde hij ondertussen één van zijn wapens boven. Eén van zijn pistolen. Meteen kon je de man zijn ogen zich vergroten, en een schreeuw vulde de omgeving toen er schot werd gevuurd. Ook al was het schot naar de lucht gericht en kon het zo niets raken, toch schrok de boer en zijn paard. Het paard ging er meteen in een wilde galop vandoor. Tevreden keek Kyle de twee na. Hij zwaaide hen zelfs nog na. ‘Een goede reis nog!’ riep hij luid, maar hij vermoede niet dat de boer hem nog zou kunnen horen. Kyle vervolgde zijn weg maar gewoon. Deze keer echter gewoon te voet. Lang zou hij niet meer moeten wandelen, of dat hoopte hij in ieder geval toch.